بهائیت در ایران : سایت بهائیسم که به زبان انگلیسی مطالبی رزا در نقد بهائیت منتشر مینماید در یک مطاپلب خود با عنوان " اهداف آئین بهائیت " بصورت کوتاه ، اما نافذ و قوی هدف اصلی و نهایی بهائیت را مورد بررسی قرار داده است.  در این مطلب آمده :

کوتاه خواندنی :

بهائیت در ایران : مبلّغان بهائی در پیج تبلیغی خود، تلاش نمودند تا حکم اسلام و مراجع تقلید در خصوص حرمت گوشت خوک را مورد خدشه قرار دهند.

بهائیت در ایران : دیوید بن گوریون از مهم‌ترین پایه‌گذاران رژیم جعلی اسرائیل محسوب می‌شود. وی از عوامل مستقیم قتل‌عام دیر یاسین، عملیات‌های تروریستی انفجار هتل ملک داوود و هتل سمیرامیس و ارتکاب جنایات علیه مصر و الجزایر می‌باشد. با این حال، سران تشکیلات بهائیت، از روابط خود با این شخص خون‌خوار، به عنوان افتخاری برای بهائیان یاد کرده‌اند.

 دیوید بن گوریون (1886-1973 م) از مهم‌ترین پایه‌گذاران رژیم جعلی اسرائیل محسوب می‌شود؛ دیکتاتوری خونریز که ایجاد گروه تروریستی بسیار خشن "هاگانا" (که برای رسیدن به منافع خود، به هیچ کس و هیچ چیز رحم نمی‌کرد) را در کارنامه دارد. دو دوره نخست وزیری و اداره‌ی وزارت جنگ رژیم صهیونیستی، از جمله اتفاقات مهم حیات تیره‌ی او بوده است.
همچنین بن گوریون را می‌توان از عوامل مستقیم قتل‌عام «دیر یاسین»، عملیات‌های تروریستی انفجار هتل ملک داوود در قدس، انفجار هتل سمیرامیس و ارتکاب جنایات علیه مصر و الجزایر برشمرد. خوی فاشیستی و سرکوب‌گرانه‌ی او به حدی بود که مناخیم بگین، در کتاب خاطرات خود صراحتاً به این امر اعتراف کرده و از رویکردهای او و گروه هاگانا، به صراحت با الفاظ «تروریستی و فاشیستی» یاد نموده است.(1)
این در حالیست که سران تشکیلات بهائیت، از دیدار و روابط خود با این شخص خون‌خوار به عنوان افتخاری برای بهائیان یاد کرده‌اند و صراحتاً گفته‌اند: «با نهایت افتخار و مسرّت، بسط و گسترش روابط بهائیت با اولیای امور دولت اسرائیل را به اطلاع بهائیان می‌رسانیم و در ملاقات با بن گوریون، احساسات صمیمانه‌ی بهائیان را برای پیشرفت دولت مزبور به او نمودند. او در جواب گفته است: از ابتدای تأسیس حکومت اسرائیل، بهائیان همواره روابط صمیمانه با دولت اسرائیل داشته‌اند».(2)

پی‌نوشت:
1-  جهت آشنایی بیشتر، مراجعه کنید به خبرگزاری فارس، مقاله‌ی: بن گوریون؛ اولین نخست وزیر کودک‌کش اسرائیل
2-  مجله‌ی اخبار امری، ارگان رسمی بهائیان، شماره: 5، ص 14 و 8.