بهائیت در ایران : به نظر میرسد یک توضیح کوتاه برای درج یک خبر و بازتاب آن در عمدتا رسانه های دشمنان انقلاب و البته برخی رسانه های وابسته به دولتها و سرویسهای اطلاعاتی خالی از لطف نباشد . خبر این بود :

حسین امانت از سران جامعه چند  هزار نفری بهائیان کانادا است که در سال 1321 شمسی در یک خانواده بهائی در کاشان متولد شد. عباس امانت برادر حسین امانت از بهائیان متعصب و عضو ارشد جامعه بهائیان آمریکای شمالی است که ارتباطات بسیار گسترده ای با لابی صهیونیزم در آمریکا دارد. وی همچنین از اعضای شورای سردبیری دایره المعارف ایرانیکا نیز می باشد. حسین امانت در دوران رژیم ستم شاهی پهلوی، وقتی هنوز معماری جوان بود، با حمایت لابی قدرتمند بهائی در ایران احداث بنای میدان شهیاد (میدان آزادی کنونی) را برنده شد. با اینکه برنده شدن در این مسابقه بدون همراهی بهائیان پرنفوذ عملاً غیر ممکن بود. امانت طرح برج آزادی را به مناسبت یادبود جشن های 2500 ساله شاهنشاهی ایران و به عنوان نمادی از «ایران مدرن» و نشانی از «دروازه تمدن بزرگ» در سده بیستم ساخت.

بهائیت در ایران :  وحید رأفتی  از مبلغان بهائی دوره معاصر از جمله افرادی است که تلاش دارد  اشتباهات و تناقض در گفته ها و احکام بهائی را با استدلالهای غیر منطقی ولی عامه پسند توجیه نماید او در کتاب مأخذ اشعار در آثار بهائی، پس از اعتراف به وجود تعداد بیشماری از اشعار دیگران، ضرب المثل‌ها و حتی کلمات عامیانه و کوچه بازاری در آثار پیشوایان بهائی، در مقام توجیه می‌گوید: «نقل اشعار گذشتگان در آثار بهائی در وهله‌ی اول به قصد استشهاد صورت می‌گیرد تا بر استحکام و قدرت استدلال افزوده گردد... نقل اشعار می‌تواند آرايش ادبی به كلام دهد و بر جذبه و شور آن بيافزايد. لحن كلام را جذاب‌تر كند، وزن خوشايندی به آن دهد و طنين مطلب را در مذاق جان شيرين‌تر سازد».(1)

بهائیت در ایران : مبلّغ بهائی با استناد به کتاب اقدس پیامبرخوانده‌ی خود، بوسیدن دست دیگران را حرامی الهی برشمرد. این در حالیست که تصاویر و اسناد موجود گویای آن است که دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، نه تنها با این حرام مقابله نمی‌کرد، بلکه اجازه به بوسیدن دستش می‌داد. از طرفی بوسیدن دست ظالمین و متجاوزین را نیز لازم برشمرد!