در هفتههای اخیر، موجی از افشاگریها علیه تشکیلات رسمی بهائی [1]، بهویژه محافل محلی و ملی این تشکیلات صهیونی در کشورهای مختلف، بالا گرفته است.
در مرکز این اعتراضها، گروهی از بهائیان پناهنده موسوم به «احبای پناهنده [2]» در ترکیه قرار دارند که با انتشار اسناد و بیانیههای تند، پرده از واقعیتهائی تاریک در ساختار رهبری و اداره این تشکیلات برداشتهاند.
گروه «احبای پناهنده» که عمدتاً از جوانان و فعالان اجتماعی بهائی تشکیل شده، در دو سال گذشته با ارائه مدارکی مستند، سوء مدیریت، بیعدالتی ساختاری، فساد مالی، تبعیض طبقاتی و بیتفاوتی سران تشکیلات بهائی نسبت به وضعیت اسفناک همکیشان خود، بهویژه در ایران و ترکیه را افشا کردهاند.
تلاشهای اولیه آنان برای جلب توجه دفتر رسمی تشکیلات جهانی (BIC) در حیفا با سکوت و بیعملی مواجه شد، و همین موضوع آنان را به روشنگری علنی واداشت.
به عنوان نمونه در افشاگری ۸ تیر (۲۹ ژوئن)، آنان با انتشار بیانیهای تلخ نوشتند: «تشکیلات، با انباشت ثروت و قدرت، تنها به تکرار شعارهائی چون الفت، محبت و عدالت بسنده کرده اما در عمل، با ریا و سوء استفاده از رنج مظلومان، به آنها خیانت کرده است».
این افشاگریها از شکاف عمیق میان شعارهای پرزرق و برق رهبران فرقه ضاله بهائیت و واقعیت زندگی احبای جاهل و سادهدل حکایت دارد.
سرمایههای هنگفت جمعآوریشده از محل تبرعات، ارثیهها و کمکهای اعضاء، به جای سرمایهگذاری در حمایت از نیازمندان، صرف نمایشهای تبلیغاتی در معابد و برنامههای ظاهرسازانه شده است.
در حالی که جوانان بهائی، در فقر، بیپناهی و فشارهای اقتصادی و سیاسی دست و پا میزنند، سران تشکیلات در کشورهای غربی در رفاه و نفوذ غوطهورند.
در بیانیه منتشر شده در ۲۱ تیر (۱۲ ژوئیه)، این گروه پرده از نوعی کنترل ذهن سازمان یافته برداشتند و رفتار تشکیلات با پیروان را با تکنیکهای دیکتاتوری مقایسه کردند:
«تشکیلات، با استفاده از گَس لایتینگ، تکرار شعارهای مذهبی و القای ترس و گناه، ذهن اعضا را در قفسی از مظلومنمائی و اطاعت بیچون و چرا زندانی کرده است».
این بیانیه با لحنی هشدار دهنده، تأکید میکند که اگر پیروان تشکیلات صهیونی بهائیت نتوانند نسبت به بیعدالتی درون جامعه خود آگاه شوند، نباید از این ساختار انتظار اصلاح جهانی داشت.
تقدس دروغین، پشت نقاب معنویت
به تعبیر اعضای این گروه، اعتماد بیچون و چرای احبا به تشکیلات، آنان را به ابزارهائی تبلیغاتی برای مظلومنمائی جهانی بدل کرده است. وقتی این ابزارها دیگر سودی ندارند، بهسادگی طرد و فراموش میشوند.
«توهمِ خدمت به جای تفکر، اطاعت به جای شهامت، و تقدس به جای شرافت در ذهنها فرو شده است».
این افشاگریها اگرچه با سکوت سنگین از سوی تشکیلات رسمی رو به رو شده، اما در شبکههای اجتماعی و بین جوانان بهائی واکنشهائی جدی به دنبال داشته است.
ندای وجدان بیدار، در قالب بیانیههائی چون «از ایمان تا استثمار، تاریخ تکرار میشود»، بر ضرورت بازنگری، عدالت خواهی و شفافیت در درون جامعه بهائی تأکید دارد.
تشکیلات بهائی، که خود را داعیهدار محبت، عدالت و انسان دوستی معرفی میکند، امروز با چالشی جدی از درون مواجه است. اعتراضهای گروه «احبای پناهنده»، نه تنها نقدی بر بیکفایتی مدیریتی تشکیلاتی است، بلکه فریادی برای بازگرداندن کرامت و انسانیت به احبای مظلوم است.
اگر وجدان جمعی پیروان فرقه ضاله بهائیت به این فریادها پاسخ ندهد، چگونه میتوان از آنان انتظار داشت که مدافع حقوق بشر و اصلاحگر جهان باشند؟ این مشت نمونه خروار است.
ارتباط با ما: bahaismiran85@gmail.com [3]