دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء [1]، در راستای آموزه‌ی وحدت عالم انسانی در این فرقه، تمامی انسان‌ها را نزد خداوند یکسان دانسته و هرگونه تفاوت در فضل و رحمت میان انسان‌ها را رد کرده است. این در حالیست که عبدالبهاء در جایی دیگر، با تقسیم‌بندی زن‌ها به جسمانی و روحانی، زن‌های جسمانی را از رحمت خدا بی‌نصیب دانسته است!
سوال : چرا پیشوایان بهائیت [2] بر خلاف شعار وحدت عالم انسانی خود، انسان‌ها را تقسیم‌بندی کرده‌اند؟!
بطور قطع مبلغان بهائی پاسخ خواهند داد : خیر، پیشوایان ما تمامی انسان‌ها را یکسان دانسته و بر این باور بودند که خداوند در هیچ فضل و رحمتی میان انسان‌ها تفاوت نگذاشته؛ همچنان که عبدالبهاء تصریح داشته است: «خداوند عالم جمیع را از تراب خلق فرمود و جمیع را از یک عناصر خلق کرده کلّ را از یک سلاله خلق نموده جمیع را در یک زمین خلق کرده و در ظلّ یک آسمان خلق نموده و در جمیع احساسات مشترک خلق فرموده و هیچ تفاوتی نگذاشته… در هیچ فضل و رحمتی تفاوتی بین بشر نگذاشته».(۱)
اما باید گفت ، اگر هیچ تفاوتی در فضل و رحمت نیست، پس (به طور مثال) چرا عبدالبهاء با تقسیم‌بندی زن‌ها به جسمانی و روحانی، زنان جسمانی را از رحمت خدا بی‌نصیب دانسته است: «اَلنِّسَاءُ مُنْقَسِمَه اِلَی قِسْمَینِ: قِسْمٌ مِنْهُنِّ جِسْمَانِیه هَؤلَاءِ لَیسَ لَهُنَّ نَصِیبٌ مِن مَوَاهِبِ رَبِّکِ وَ قِسْمٌ مِنْهُنَّ رُوْحَانِیه (۲) زن‌ها دو قِسم هستند، قِسمی از آن‌ها جسمانی هستند که برای ایشان بهره و نصیبی از مواهب پروردگار وجود ندارد و قسم دیگر روحانی هستند».[۲]
پی‌نوشت:
۱- اشراق خاوری، پیام ملکوت، هند: بی‌نا، ۱۹۸۶ م، ص ۴۲٫
۲- ریاض قدیمی، گلزار تعالیم بهایی، نسخه‌ی الکترونیکی، ص ۲۸۴٫