از بدو پیروزی انقلاب و اعدام درباریان و وابستگان به خاندان پهلوی که در حق مردم مسلملن ایران جنایت کرده بودند ، یکی از پایه های اصلی سیاه نمائی از نظام ایران اسلامی وجود مجازات اعدام بوده است . اما جالبتر و قابل تاملتر از همه همسو شدن یک آئین مروج تروریسم و الته آئینی که ترور مخالفان خود را بشدت دنبال میکرد یعنی بهائیت [1] با این صداهای معاند است .اعضای تشکیلات بهائیت در حالی همسو با عوامل ضدانقلاب، به جریانسازی در خصوص نهی از اعدام پرداختند که در احکام پیشوایان بهائی، حکم اعدام برای قاتل و زنده سوزاندن آدمی برای سوزاندن خانهای بیجان در نظر گرفته شده است.
«مَن آَحرَقَ بیتاً مُتِعَمِدَاً فَاحرِقوه و من قتل نفساً عامداً فاقتلوه.(۱)کسی که از روی عمد، خانهی دیگری را بسوزاند، او را بسوزانید و کسی که عمداً دیگری را به قتل رساند، بکُشید»!
البته این دوروییها و پنهان کردن حقیقت بهائیت پشت شعارهای فریبنده؛ نشأت گرفته از دورویی دومین پیشوای بهائیست که با نادیده گرفتن احکام خشن بهائیت، سخن از بذل و بخشش به قاتل در قبال ظلم او به میان آورده است: «اگر نفسی به نفسی ظلمی کند ستمی کند تعدّی کند و آن شخص مقابله بالمثل نماید این انتقام است و این مذموم است… بلکه باید بالعکس مقابله کند، «عفو» کند، بلکه اگر ممکن شود اعانتی (: کمکی) به متعدّی (: قاتل) نماید. این نوع سزاوار انسان است به جهت اینکه از برای او از انتقام چه ثمری حاصل. هر دو عمل یکی است. اگر مذموم است هر دو مذموم است».(۲)
پینوشت:
۱-حسینعلی نوری [2]، اقدس، نسخهی الکترونیکی، صص ۵۷-۵۶٫
۲- عباس افندی [3]، مفاوضات، مصر: فرجالله زکی الکردی، ۱۹۲۰ م، ص ۱۸۷٫