تشکیلات بهائی [1] در رسانه های خود از یکسو از صلح، دوستی و وحدت عالم انسانی [2] سخن می رانند و از سویی دیگر پیام هایی نفاق گونه منتشر می کنند.
از استقامت و مفهوم آن می گویند اما پشت پرده و هدفشان چیز دیگریست، آن هم در ایامی که اوضاع کشور نابسامان و هرکسی هرچه در دست دارد و در توانش هست را در عناد و دشمنی با این نظام و مردمش خرج می کند.
اما رسانه های بهائی با وجود نص صریح نسبت به عدم مداخله در سیاست، لیکن با شیطنت خاصی نیت باطنی و پلید خود را به طور غیرمستقیم آشکار و اقدام به تأیید، تحریک و ترغیب اینگونه اعمال آشوبگرانه و خرابکارانه با هدف براندازی می نمایند.
