در متون بهائی یک اصل وجود دارد به نام وحدت عالم انسانی .
و اما آن روی سکه در باب وحدت عالم انسانی :
در کتب بهایی اشاره شده است که فقط و فقط بهائیان هستند که در میان انسانها دارای ارزش و اعتبار هستند و برای سایر اقوام و پیروان سایر ادیان شئوناتی را بیان کرده اند که از یک طرف یک نوع بی ادبی و توهین محسوب می شود و از طرف دیگر با اصل وحدت عالم انسانی منافات دارد و این بدین معناست که جامعه بهائیت نه تنها به اصول و تعالیم دین خود پایبند نیست و آنها را در حد یک شعار بیان می نماید ، بلکه رفتاری متضاد با آنها نیز دارد .
حسینعلی نوری بهاءالله در کتاب بدیع ، صفحه ی ۱۴۰ می نوسید :
«الیوم هر نفسی بر احدی از معرضین من اعلاهم او من ادناهم ذکر انسانیت نماید ، از جمیع فیوضات رحمانی محروم است تا چه رسد که بخواهد از برای آن نفوس اثبات رتبه و مقام نماید»
ملاحظه می فرمایید که جناب بهاءالله نه تنها غیر بهائیان را از دایره انسانیت خارج می داند ، بلکه به فتوای ایشان هرکس که آنها را آدم بداند ، او نیز از جمیع فیوضات رحمانی محروم است
این وحدت عالم انسانی رو کاملا معنا می کنه. وقتی غیر بهائیا آدم حساب نشن پس وحدت عالم انسانی یعنی وحدت بین بهائیا!! فقط نمی دونم با این وصف چرا پز این آموزه رو به ما میدن!!!
