وقتی مقصود از عبادت در بهائیت نه پروردگار بلکه پیامبرنمای بهائی باشد؛ وقتی حتی پیشوایان بهائیت هم به عبادات ساختگی خود تقیدی نداشتند؛ دیگر از پیروان بهائیت چه انتظار می توان داشت؟! پیروانی که بین انسان پرستی و بی تقیّدی یکی را باید انتخاب کنند!
پیامبرنمای بهائیت برای رنگ و لعاب دینی دادن به مسلک خویش، عباداتی برای پیروانش جعل کرد تا در این زمینه، از سایر ادیان عقب نماند. اما در مواجهه با موضوع عبادت، در بهائیت دو موضوع بیش از هر چیز خودنمایی می کند. اول اینکه مقصودِ عبادت کیست و دوم میزان پایبندی به عبادت در بهائیت چه میزان است.
آنچه در ادامه می خوانید
اول: مقصود از عبادت:
در ادیان الهی محل قبله، مکان و یا ساختار آن (مثل سنگ و پارچه کعبه)، به شخصه موضوعیت ندارد، بلکه مقصد و هدف اصلی خداست. اما بهائیان بر خلاف این عقیده توحیدی، برای قبله خود، موضوعیت قائل اند. چرا که از یک سو مدعی دروغینی مثل حسینعلی نوری، پیامبرنمای بهائیت را قبله متحرک خود دانسته (۱) و از سویی دیگر مقصود و هدف از راز و نیاز و عبادت را نه پروردگار، بلکه تنها ارتباط با پیامبرنمای بهائی می دانند.(۲)
این در حالیست که هدف از عبادت باید اجابت دعوت پروردگار و مقصود از قبله لبيک فرمان خدای بی نیاز باشد، نه پرستش و راز و نیاز و تبرک به پیامبر که مصداق شرک قرار گیرد.
دوم؛ میزان پایبندی به عبادت:
پیامبرنمای بهائیت در کتاب اقدس، تعداد رکعت های نماز مسلک خود را نُه رکعت اعلام کرده است.(۳) او پس از ترغیب پیروان به اقامه این نماز، تأکید می کند که روش خواندن آن را در ورقه ای دیگر شرح داده است.(۴) نکته قابل تأمل آن است که بهائیان مدعی اند در جریان اختلاف فرزندان پیامبرنمای بهائیت (عباس و محمدعلی) بر سر قدرت و جانشینی پدر، مقداری از آثار و نوشته های او که منحصراً در دست محمدعلی بود، برای همیشه از بین رفت. یکی از این آثار، نماز نُه رکعتی بهائیان بود که توسط محمدعلی از بین رفت و لذا امروزه هیچ یک از بهائیان از مفاد آن اطلاع ندارند.
اما چگونه عبدالبهاء که بهائیان او را ملهم به الهامات الهی می دانند از این نماز اطلاع نداشته و در خصوص آن، تنها به ابراز تأسف بسنده کرده است؟!(۵) مگر نمازی که پدرش نوزده سال قبل هنگام نگارش اقدس از آن خبر داد، یک بار هم توسط عبدالبهاء و پیامبرنمای بهائیت خوانده نشد تا خود و پیروان یادشان بماند و معطل کاغذی نشوند؟!
لذا وقتی مقصود از عبادت در بهائیت نه پروردگار بلکه پیامبرنمایی باشد؛ وقتی حتی پیشوایان بهائیت هم به عبادات ساختگی خود تقیّدی نداشتند؛ دیگر از پیروان بهائیت چه انتظار می توان داشت؟! پیروانی که بین انسان پرستی و بی تقیدی یکی را باید انتخاب کنند!
پی‌نوشت:
۱- «وقتی خواستید نماز بخوانید… ببینید جمال قدم اسم أعظم (حسینعلی نوری)، در کدام طرف هستند، به همان طرف متوجه بشوید… قبل از صعود جمال مبارک (مرگ بهاء)، قبله اهل بهاء طرفی بوده است که جمال مبارک در آن‌جا تشریف داشته اند»: اشراق خاوری، تقریرات درباره کتاب مستطاب اقدس، هوفمایم آلمان: لجنه ملی نشر آثار امری، ۱۹۹۷ م، تنظیم و تدوین: وحید رأفتی، ص ۳۴-۳۳٫
۲- «اگر در حین نماز، خود را محتاج می‌بینید که کسی را پیش چشم خود مجسم کنید، حضرت عبدالبهاء را در نظر آورید؛ زیرا به واسطه حضرت عبدالبهاء، می توان با جمال مبارک (حسینعلی نوری) راز و نیاز کرد»: مجله اخبار امری، نشریه محفل ملّی بهائیان ایران، ش ۶، سال ۱۳۲۸، ص ۸٫
۳- حسینعلی نوری، اقدس، حیفا، فلسطین اشغالی: مرکز جهانی بهائی، ۱۹۹۵ م، ص ۶، بند ۶٫
۴- همان، ص ۹، بند ۸٫
۵- ر.ک: اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی جا: ۱۲۸ بدیع، ص ۳۲٫
