بیت العدل، نهاد رهبری بهائیت با برجسته کردن اجر فعالیت تبلیغی و سازمانی بهائیان ایران، با بکار بردن واژه کشته شدگان به جای شهید، به تضعیف جایگاه مدافعان وطن پرداخت. بیت العدل در ادامه با دریغ کردن واژه شهید از مدافعان بهائی ایران، شهادت را تنها منحصر در راه خدمت به فرقه بهائی دانست.
در دوران دفاع مقدس آن دسته از بهائیان که در ایران مانده بودند، بر اساس قانون مانند دیگر جوانان، موظف به شرکت در خدمت سربازی بودند. برخی از آنان هم که دوره خدمت سربازی خود را در جبهه‌های جنگ می‌گذراندند، ناگزیر مجروح یا شهید می‌شدند.
اما خانواده‌های بهائی که ناچار فرزندانشان در جبهه‌های جنگ حضور می‌یافتند و با خطر جانی هم روبه‌رو بودند، با این پرسش مواجه شدند که عاقبت دینی فرزندانی که در جنگ از دست می‌دهند؛ چه خواهد شد؟! به عبارتی، جوانان بهائی که در راه دفاع از آنچه در بهائیت مهد امرالله (ایران) خوانده می‌شود، جان خود را از دست دهند، آیا از مقام شهادت در مذهب خود برخوردارند؟! آیا فرزندانشان شهید و عاقبت بخیر خواهند شد یا خیر؟!
نهاد رهبری بهائیت در پاسخ به این پرسش، با برجسته کردن اجر فعالیت تبلیغی و سازمانی بهائیان ایران، با بکار بردن واژه کشته شدگان جای شهید، به تضعیف جایگاه مدافعان وطن پرداخت. چنانکه تشکیلات بهائیت در تمجید از فعالیت تبلیغی و سازمانی اعضایش در ایران و بیان اجر آن نوشت: «جوانان عزیز ایران سئوال نموده بودند که جوانانی که حباً لجماله در میدان استقامت پایمردی کرده و در ایران مانده‌اند، در صورتی که در زمره کشته شدگان جنگ کنونی درآیند چه مقامی را دارا هستند به عرض معهد اعلی رسید، مقرر فرمودند:
به چنین جوانان فداکار جمال کردگار اطمینان داده شود که مراتب وفا و بزرگواری آنان که به عشق جمال ابهی حتی از حفظ و صیانت نفس خویش غافل بوده و مصالح امرالله را مقدم بر مصالح شخصی داشته‌اند، در مرکز جهانی، بل عالم بهائی معلوم بوده و هست. بدیهی است چنانچه در راه وفا بلا و مصیبتی بر آن عاشقان جانباز جمال ابهی وارد آید، اجر محتومش در سجل ملکوت مضبوط و مثبوت خواهد بود و سعادت جاودانی برای آن جوانان روحانی در بر خواهد داشت. لهذا نباید ادنی تردیدی در عظمت مقام این جانبازان سبیل رحمن در خاطر، خطور داد.»(۱)
بیت العدل در ادامه، با دریغ کردن واژه شهید از مدافعان بهائی ایران، شهادت را تنها منحصر در راه خدمت به فرقه بهائی دانست و نوشت: «ولکن مستشهدین فی سبیل الله معمولاً به کسانی اطلاق می‌شود که صرفاً در راه امر الهی (بهائیت) از جان گذشته باشند. مقصود این است که در عالم امکان الفاظ و کلمات اطلاق بر معانی و مفادی مخصوص می‌شود و استعمال آن‌ها در موارد و مفاهیم دیگر درست نیست…»(۲)
آری؛ در مبنای بهائیت، تنها بهائیانِ دارای پست‌های کشوری و لشکری که به جرم خیانت و سرکوب مردم یا بهائیانی که به جرم جاسوسی اعدام شده و یا بابیان تروریست که سه جنگ خانمان سوز در ایران به راه انداختند، شهید هستند. پس با این حساب، وقتی تشکیلات بهائیت پیروانش را در دفاع از ایران دلسرد می‌کند، دیگر شعار پوچ میهن دوستی‌اش چه معنا دارد؟! مگر می‌شود ادعای ایران دوستی بهائیت را باور کرد در حالی که ارزشی برای دفاع از ایران و ایرانی قائل نبوده و نیست؟! البته چه جای شگفت از فرقه‌ای که افتخار خود را بی‌وطنی می‌داند!(۳)چه جای شگفت از فرقه‌ای که مبلّغینش، شهدای دفاع مقدس را به مردار سگ تشبیه می‌کنند!(۴)
پی‌نوشت:
۱- پیام بیت العدل مورخ: ۱۲ آپریل ۱۹۸۸ م، برابر با ۲۳ فروردین ۱۳۶۷ ش.
۲-همان.
۳- ر.ک: عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان: لجنه ملّی نشر آثار امری، بی‌تا، ج ۳، ص ۱۴۷٫
۴-جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: مبلغ بهائی و تشبیه پیکر شهدا به مردار سگ !!!
