بهائیان در جهت زمینه سازی برای پذیرش نبوت حسینعلی میرزا (بهاء) تلاش دارند که علی محمد باب را از جمله پیامبران خداوند محسوب کنند که به اراده خداوند متعال بعد از حضرت رسول اکرم ﷺ مبعوث گشت و اهل عالم را به دینی جدید دعوت کرد پیروان مسلک ساختگی بهائی مدعی اند که«باب» دو مقام داشت:
(الف) پیامبری مستقل و صاحب کتاب بود!
ب) بشارت دهنده به ظهور پیامبر دیگری به نام میرزا حسینعلی بود! بدین گونه با ظهور باب و بهاء شریعت اسلام الغاء گردیده و شریعتی مستقل و آیینی جدید به نام بهائیت به وجود آمده است[۱].
نقد و بررسی
ادعای نبوت جدید توسط بهائیت و نسخ شریعت اسلام از زوایای مختلفی باطل بوده و دارای اشکالات اساسی می باشد:
ادعاهای متناقض
ادعاهای متناقض علی محمد باب – در زمینه رابطه با امام زمان (عج) مهدویت نبوت و الوهیت – و میرزا حسینعلی نوری – نظير من يظهر اللهي مهدویت ربوبیت و الوهیت- ، تناقضات و تعارضات درونی آموزه ها، ناسازگاری با منطق و عقلانیت وجود اغلاط و اشتباهات متعدد[۲] در کتابها الواح و نامه ها، فقدان معجزه ای قابل پذیرش برای اثبات پیامبری[۳]، ناتوانی در
پاسخگوئی به سؤالات و عجز در مناظره با علما و بالاخره تکذیب مکرر ادعاها و نوشتن توبه نامه توسط باب، جملگی دلیلی آشکار بر بطلان چنین ادعائی است؛ که با منطق و سیره پیامبران و اصول ادیان الهی در ناسازگاری کامل می باشد[۴].
جهت تبیین بیشتر این موضوع کافی است نگاهی به مناظرات علما با باب و نوشتن توبه نامه باب بیندازیم:
رسوائی در مناظرات
مطابق اسناد تاریخی باب در شیراز، اصفهان و تبریز با علمای عصر خود مواجهه مستقیم و مناظره داشت و پس از ناتوانی و شکست مفتضحانه در دفاع از ادعاها و عقاید خود به استغفار و تکذیب روی می آورده است؛ چنانکه به اعتراف سید حسین یزدی -کاتب و دستیار باب – محمد علی باب همه مدعیات خود را بالای منبر مسجد وکیل شیراز در حضور علماء و مردم تکذیب می کند و به تصریح نبیل زرندی نویسنده مشهور بهائی بر فراز منبر گفت:
«لعنت خدا بر کسی که مرا باب امام بداند»[۵].
پس از آن نیز در ابلاغیه معروف به «ابلاغیه الف»، ضمن تصريح به جاودانگی احکام اسلام از ادعای بابیت و نیابت خاصه امام عصر (عج) برائت می جوید. در اصفهان نیز باب پس از مناظره با برخی از علمای شهر به دلیل عجز و ناتوانی در دفاع از ادعاهای خویش از پاسخ به سؤالات علمی آنان طفره می رود[۶].
در تبریز نیز علی رغم اینکه ابتدا باب تلاش می کرد به اعتبار «سیادت» و انتشار شایعاتی درباره ارتباطش با امام عصر «عج»، مردم آن سرزمین را به سوی خود جلب نماید و تا حدودی نیز موفق می شود، اما پس از برگزاری جلسه مناظره باب با علمای تبریز و ناتوانی باب در دفاع از عقاید و ادعاهایش و پاسخ به سؤالات علما، «عمق جهالت» وی و بی بنیادی ادعاهایش در آن مجمع به وضوح آشکار گردیده و علما و مردم تبریز یکپارچه با وی مخالف می شوند. نکته قابل ملاحظه در آن مناظره، این است که سؤالات علما از باب حتی به اعتراف منابع بهائی پرسشهایی ساده و در حد پایین بوده و حتی «سیر نزولی» داشته است.[۷]
وبدین خاطر باب پس از شکست مفتضحانه در بحث با علما، چوبکاری شد و سپس عریضه ای خطاب به ولیعهد نوشت و در آن، ضمن برائت از ادعای بابیت و دیگر ادعاها، اظهار ندامت، توبه و استغفار کرد.
توبه نامه باب
توبه باب از دعاوی خویش که از مسلمات تاریخ است و نسخه اصلی این تو به نامه به خط وی هم اینک در کتابخانه مجلس شورای اسلامی موجود است. هر چند به اعتراف فضل الله صبحی – منشی و کاتب عباس افندی که بعداً از بهائیت برگشت – بابیان و بهائیان نمی خواستند این نوشته « پخش شود تا مردم ندانند که سید باب سخن خود را پس گرفته و از آنچه گفته بازگشت کرده است[۸]». و بدین خاطر همواره تلاش نموده اند تا اصل این سند را به روشهای گوناگون سرقت نموده و محو نمایند[۹].
متن توبه نامه باب چنین است:
«فداک روحی، الحمد لله كما هو اهله و مستحقه که ظهورات فضل و رحمت خود را در هر حال بر کافه عباد خود شامل گردانیده، فحمداً ثم حمداً که مثل آن حضرت را ينبوع رأفت و رحمت خود فرموده که به ظهور عطوفتش عفو از بندگان و ستر بر مجرمان و ترحم بر اعیان فرموده. «أُشهِدُ الله و من عبده[۱۰]»که این بندهِ ضعیف را قصدی نیست که خلاف رضای خداوند عالم و اهل ولایت او باشد. اگر چه بنفسه، وجودم ذنب صرف است ولی چون قلبم موقن به توحید خداوند جل ذکره و شیوهِ رسول او و ولایت اهل ولایت اوست و لسانم مقر بر كل مانزل من عند الله[۱۱] است امید رحمت او را دارم و مطلقاً خلاف رضای حق را نخواسته ام و اگر کلماتی که خلاف رضای او بوده از قلبم جاری شد، غرضم عصیان نبوده و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را و این بنده را مطلق علمی نیست که منوط به ادعایی باشد. استغفر الله ربی و اتوب اليه من ان ينسب الى امر[۱۲] و بعضی مناجات و کلمات که از لسان جاری شده دلیل بر هیچ امری نیست و مدعی نیابت خاصهِ حضرت حجة الله (عج) را محض ادعی (ادعا) مبطل است و این بنده را چنین ادعایی نبوده و نه ادعای دیگر . مستدعی از الطاف حضرت شاهنشاهی و آن حضرت چنان است که این دعاگو را به الطاف و عنایات بساط رأفت و رحمت خود سرافراز فرمایند. والسلام».[۱۳]
و این گونه بود که علی محمد شیرازی همانند سایر پیامبران دروغین تنها به سبب یک تنبیه جزئی کلیه ادعاهای خویش را انکار می نماید. امری که به هیچ وجه در سیره پیامبران الهی وجود نداشته است و این خود دلیلی روشن در بطلان ادعاهای باب و بهائیت در جهت اثبات نبوتی جدید می باشد.
[۱] – بیان، واحد اول، باب ۱۵، واحد دوم، باب اول، واحد سوم، باب ۱۴ و نیز ر.ک: نصائح الهدى إلى من كان مسلم قصار بابيا، علامه شيخ محمد جواد بلاغی، ص ۱۶، این کتاب، به زبان فارسی، توسط سید علی علامه فانی اصفهانی ترجمه شده و با نام «نصیحت به فریب خوردگان باب و بهاء»، انتشار یافته است: چاپ اول، ۱۳۳۱ ش، اصفهان و چاپ دوم ۱۴۰۵ ق، چاپخانه اسلام، قم.
[۲] – جالب است بدانیم حسینعلی میرزا در پاسخ دانشمندان و ادبای عرب که از عدم رعایت اصول زبان عربی توسط وی ایرادهای زیادی گرفته اند میگوید: «یا معشر العلماء لا تفرقوا كتاب الله بما عندكم من القواعد والعلوم انه لقسطاس الحق بين الخلق قد يوزن ما عند الامم بهذا القسطاس الاعظم و أنه بنفسه لوانتم تعلمون» (اقدس ص (۲۸) یعنی اینکه علما نباید نوشته های این کتاب را با قاعده های صرف و نحو بسنجند؛ بلکه باید قاعده های ادب عرب را با این نوشته های من بسنجند!!!
[۳] – جالب است بدانیم؛ از دیدگاه بهائیت بهاء الله یک معجزه است زیرا بدون اینکه به مدرسه برودا توانسته الواح مقدس فارسی و عربی را املاه نماید و خود میرزا حسینعلی نوری نیز تلاش می نمایند تا خود را «امی و درس نخوانده معرفی نماید. (عباس افندی، مقاله شخصی سیاح، تهران: مؤسسه ملی مطبوعات امری، ۱۱۹ بدیع، ۱۱۷-۱۱۶)
و این در حالی است که اسناد معتبری از جنبه های مختلف دعوی اُمی بودن ایشان را تکذیب می نماید. زیرا میرزا حسنیعلی در سنین کودکی نزد پدر و بستگان و معلمان خصوصی به فراگرفتن علوم و فنون مقدماتی پرداخته و بدین سبب از رفتن به مدرسه بی نیاز بود. (الکواکب الدريه في مأثر البهائية آيتي معروف به آواره، جلد یک، ص ۲۵۴)
و در ایام جوانی چون هیچ اشتغالی نداشت همه اوقاتش صرف گردش و تفریح یا مطالعه و تقریر و یا حضور در مجالس عارفان و حکیمان و محافل شاعران و ادیبان میگشت و از این راه معلوماتی پراکنده و فراوان آموخت. هم چنین خواهرش عزیه خانم نیز او را تحصیل کرده و غیر اُمی می دانسته است.
(تنبيه النائمین عزیه خانم تهران از لیان، صفحات ۴، ۳۴، ۴۴) جهت آگاهی بیشتر علاقه مندان میتوانند به مستندات کتاب بهائیت در ایران دکتر سید سعید زاهد زاهدانی تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی ۱۳۸۰ ضمیمه شماره دو صص ۳۰۲-۲۹۸ مراجعه نمایند.
[۴] – ر.ک: بهائیان، پیشین
[۵] – در این باره ر.ک: از منابع بهائی: تلخیص تاریخ: نبیل زرندی، ترجمه اشراق خاوری، لجنه ملی نشر آثار امری، تهران ۱۳۲۵ – ۱۳۲۹ ، ص ۱۰۳؛ بدیع، ص ۱۳۸
[۶] – مجله گوهر سال ۵، ش ۷، مهر ۱۳۵۶، ص ۵۰۱ به بعد، مقاله استاد محیط. درباره مذاکرات باب و علمای اصفهان و نقد اظهارات منابع بهائی در این زمینه. ر.ک بهائیان: پیشین، صص ۱۷۶-۱۸۳؛ گزارش جلوه، از زبان محیط طباطبایی ویژه نامه ایام.
[۷] – مناظره مذکور در سایت بهائیت در ایران درج گردیده است.
[۸] – اسناد و مدارک درباره بهائی گری (جلد دوم خاطرات صبحی)، چاپ سید هادی خروشاهی، ص ۹۷.
[۹] – ر.ک: کتاب بهانیان، پیشین، ص ۲۲۴
[۱۰]– یعنی شاهد می گیرم خداوند و پرستندگان او را.
[۱۱] – یعنی تمامی آنچه که از سوی خداوند بر پیامبر اکرم ﷺ) نازل شده.
[۱۲] – یعنی از خداوند طلب آمرزش و به درگاه او توبه می کنم از اینکه امری به من نسبت داده شود.
[۱۳] – علاوه بر نسخه اصلی توبه نامه باب، متن توبه نامه باب را حتی ابوالفضل گلپایگانی (مبلغ برجسته بهائی) در کتاب کشف الغطاء، چاپ تاشکند آورده است؛ ادوارد براون نیز عکسی از توبه نامه علی محمد شیرازی برداشته و کلیشه آن را در کتاب Cambridge 1918,by E.G.Brown Materials for the study of the babi religion به چاپ رسانیده است و به علاوه این توبه نامه مورد تصویب عباس افندی و بهائیان است.
همچنین ر.ک: خشت اول: بازشناسی و بازخوانی استاد و نسخه های توبه نامه سید علی محمد باب، احسان الله شكر اللهی طالقانی، فصلنامه مطالعات تاریخی شماره ۱۷ (ویژه بهائیت)، ص ۱۵۵؛ کشف نسخه های جدیدی از توبه نامه باب خبرگزاری مهر، ۳۱ اردیبهشت ۱۳۸۶
