حضرت علامه سیدمحمد حسین حسینی طهرانی:
“دستگاه (پهلوی) به تمام معنی الکلمه یگانه چشم‌ترسی که داشت از ایشان (آیت‌الله بروجردی) بود که زیادتر از این دست به کار نمی‌زد. ولی نقشه‌هایی داشتند که به مجرد ارتحال ایشان نقشه‌ها را عملی کنند؛ یعنی منتظر فوت ایشان بودند. بالاخص بهائی‌ها که نفوذشان زیاد شده بود، می‌خواستند مملکت را تبدیل به کشور بهائی بکنند و زن‌های بهائی را بیاورند، روی کار و وزیر کنند و وکیل کنند و رؤسای ادارات را بهائی کنند و خلاصه همانطور که در لبنان یک دولت صهیونیست و اسرائیلی تشکیل داده بودند، اینجا (ایران) را هم می‌خواستند یک مملکت رسمی بهائی کنند و تمام قدرت در دست آن‌ها باشد و معلوم است که بهائی‌ها و یهودی‌های صهیونیزم همه یک مرام دارند[۱].”
همانطور که مشخص است، حکومت پهلوی، گسترش بهائیت در ایران را در راستای تقویت حکومت خود می‌دانست، همچنانکه بزرگترین خطر برای حکومت فاسد خود را اسلام و علمای اصیل اسلامی مثل آیت الله بروجردی‌ها و امام خمینی‌ها(ره) می‌دانست. از طرف دیگر، یکی از اهداف اصلی ایجاد فرقه بهائیت مبارزه با اسلام بویژه خط سرخ و ناب علوی بود که در حقیقت به نفع حکومت فاسد پهلوی بود، چون باعث تضعیف دشمنش می‌شد. لذا ساواک و حکومت پهلوی علی رغم علم به اینکه تشکیلات بهائیت مخالف دین اسلامی است ولی هیچ مخالفت علنی و مخفی با فعالیت بهائیت در کشور نمی‌کرد، بلکه آن‌ها را در حکومت وارد می‌کرد و مناصب حساس و کلیدی می‌داد. طوری که ایادی پزشک مخصوص شاه (البته ایشان دامپزشک بود) بهائی بود و آخرین نخست وزیر شاه به‌عنوان «مقام دوم مملکت» هویدا به تشکیلات بهائیت وابستگی داشت و بسیاری از امرای ارتش، وزیران دولت و… بهائی بودند و واقعا عملا حکومت را بهائی‌ها اداره می‌کردند از جمله: دربار، ارتش، ساواک که از مهم‌ترین ارکان حکومت پهلوی بودند.
[۱] – کتاب آیت نور، ص۲۸۰
ارتباط با ما: [email protected]
