رؤیا ثابت، از اعضای تشکیلات فرقه ضاله بهائیت در امارات متحده عربی، در تاریخ‌های ۱۲ و ۱۸ اسفند از دو رویداد مرتبط با فرقه ضاله بهائیت در این کشور خبر داد.
۱. حضور نمایندگان پیروان میرزا حسینعلی بهاء در کنفرانس بین المللی گفتگوی تمدن‌ها و مدارا.
در ۱۲ اسفند، رویا ثابت از حضور نمایندگان بهائی در دومین کنفرانس “بین المللی گفتگوی تمدن‌ها و مدارا” با موضوع توانمندسازی جوانان برای آینده‌ای بردبار که در ابوظبی برگزار شد، خبر داد.
به نظر می‌رسد برگزاری چنین جلساتی با محوریت مدارا و بردباری، فرصتی مناسب برای عادی سازی حضور و گسترش نفوذ تشکیلات شیطانی بهائیت در جامعه امارات باشد. کشوری که رسما با رژیم کودک کش و جانی اسرائیل ارتباط دیپلماتیک دارد.
۲. امضای تفاهم نامه بین مرکز پژوهشی امارات و تشکیلات فرقه ضاله بهائیت
در ۱۸ اسفند، رؤیا ثابت از امضای یادداشت تفاهم بین مرکز پژوهشی امارات و تشکیلات بهائی خبر داد. این تفاهم در راستای “جهت‌گیری استراتژیک امارات و چشم انداز رهبری خردمندانه آن” اعلام شده است و نشان‌دهنده تلاش بهائیت برای نفوذ بیشتر در جامعه، مراکز علمی و نهادهای مدیریتی از طریق مباحث آینده پژوهی است.
رؤیا ثابت یکی از اعضای تشکیلات استعماری بهائیت در منطقه است که سال گذشته با هدف انجام فعالیت‌های فرقه‌ای و اقدام علیه امنیت ملی کشور وارد ایران شد و دستگیر گردید. تشکیلات بهائی دستگیری وی را محکوم کرد و ادعا نمود که هدف او از سفر به ایران، ملاقات با والدینش بوده است.
فعالیت‌های آزادانه و ارتباطات گسترده اعضای تشکیلات بهائی با افراد و نهادهای مدنی، اقتصادی و سیاسی در کشورهای عربی، به ویژه امارات، کویت، بحرین و حتی عراق (در سطحی پائین‌تر)، نشان دهنده نقشه پنهان بهائیت برای نفوذ در منطقه است.
حضور چهره‌های با سابقه ای مانند دیان علائی که به مدت ۳۰ سال به عنوان نماینده فرقه ضاله بهائیت در سازمان ملل متحد فعالیت داشته و اکنون در کویت مستقر شده، این نظریه را تقویت می‌کند.
![امر تبلیغ، در زمره مهم‌ترین اصول عقیدتی بهائیت است. از آغاز اعلان امر «سید علی‌محمد باب» در سال ۱۲۶۰ هجری قمری (۱۸۴۴م)، هویت بابیت و بهائیت با تبلیغ گره خورد. در زمره کارهای اولیه‌ای که باب انجام داد، فرستادن مبلغان و داعیان به مناطق متعدد برای تبلیغ بود. این شیوه بعداً توسط رهبران بهائی پی‌گرفته شد. با فوت شوقی افندی، در سال ۱۹۵۷/ ۱۳۳۶ در لندن و انقطاع جریان جانشینی موروثی که منجر به تشکیل هیأت ۲۷ نفره ایادی امر الله و بیت‌العدل اعظم شد، امر تبلیغ اهمیت مضاعف یافت؛ به‌طوری که از این پس، این وظیفه فرقه‌ای نه از سوی یک شخص یا گروهی از اشخاص که از سوی دستگاهی اداری – دینی با سازماندهی منظم و در قالب طرح‌های نه ساله و ده ساله صورت می‌گرفت. در کنار این طرح‌های جهانی، باید از نقشه‌های محلی یاد کنیم که از سوی جامعه بهائیان هر کشور و با توجه به نیازهای آن سرزمین طراحی و اجرا می‌شدند. در سطح کوچک‌تری باید به جلسات ضیافت نوزده روزه‌ای اشاره کنیم که به قصد تبلیغ امر الهی تشکیل می‌شدند. در بهائیت تبلیغ از مهاجرت جدا نیست و هجرت به نقاطی که از سوی بیت‌العدل یا محفل، ضروری تشخیص داده شود، به قصد تبلیغ و نشر امر صورت می‌گیرد. امر تبلیغ نیز همانند دیگر آموزه‌ها ریشه در آراء رهبران بهائی دارد. عبد البهاء در لوح وصایا در این زمینه گفته بود: «تبلیغ اهم امور هدایت ملل و امم است.» یا در جای دیگر «تبلیغ را اعظم موهبت الهیه» خواند. شوقی افندی نیز در نامه‌ای خطاب به محفل ملی ایران، «تأییدات الهیه [را] منوط به پیشرفت امر تبلیغ» و نفوسی را مشمول «تأییدات غیبیه الهیه» دانست که« شب و روز به تبلیغ امر الله مشغول» و «به نشر نفحات الله مألوف» باشند. وی برای تأکید بیشتر یادآوری کرد که اگر تبلیغ به تأخیر افتد، «تأیید الهی به‌کلی منقطع» می‌شود؛ زیرا «مستحیل و محال است که بدون تبلیغ احبای الهی تأیید یابند.» علاوه بر این دو، بیت‌العدل اعظم به همراه محافل ملی و محلی نیز هر یک به سهم خود نقش تبلیغ را به «پیروان امر بهاء» یادآوری کردند. در یکی از دستخط‌های بیت‌العدل که به این مسئله اشاره دارد، چنین آمده است: «و لیکن آنچه در صف اول اهمیت است، اهتمام تمام و حصر قوی در امر تبلیغ است. باید ذوق و شوق تبلیغ را در قلوب افراد و آحاد یاران القا نمود و مقصد از جميع تشکیلات و مجهودات و زحمات را تبلیغ امر الله شمرد و اهدافی برای افراد و خانواده‌ها پیشنهاد کرد و نقشه‌هایی برای محافل روحانیه و حتی در موارد مقتضی برای جمعیت‌ها و مراکز تدبیر نمود که کل وظایف محور تبلیغ باشد.» در ادامه این دستخط از شیوه‌ها و اسلوبی سخن به میان آمده بود که هر تبلیغ باید واجد آن باشد که در غیر این صورت امر تبلیغ ناتمام می‌ماند: «مؤثرترین طریقی که باعث تقویت بنیه معنوی جامعه یاران شود و بر معلومات و شور و شعف و ایقان و اطمینان نفوس بیفزاید و مشکلات داخله را تخفیف دهد، همانا رواج بازار تبلیغ است که مغناطیس رب مجید است. لهذا باید یاران را تشویق نمود که به اسلوبی که موافق مقتضیات زمان باشد، قیام به انتشار کلمه الله نمایند و با محبت قلبیه صمیمیه با لسان شفقت و آیات الهیه را که جذاب قلوب است، القا نمایند و بشارت ملکوت دهند و از تاریخ امر الله و پیشرفت و تقدمش در عالم امکان سخن گویند. باید از مجادله و مناقشه و مناظره و مکابره که غالباً نقض غرض نمایند و مردم را از امر الله دور سازد و احیاناً سبب ضوضاء و مخالفت نفوس شود، خودداری نمود و از حکمت غافل نشد و پرده‌دری ننمود… .» در مرحله دوم بیت‌العدل طی احکامی به محافل ملی هر کشور امر می‌کرد که بهائیان را به امر مهم تبلیغ تشویق کنند. نکته‌ای که ذکر آن خالی از اهمیت نیست، ممنوعیت تبلیغ در اسرائیل است. بنای این ممنوعیت از زمان بهاءالله گذاشته شده و با قانون دینی دیگری تکمیل می‌شود و آن هم ممنوعیت اقامت بهائیان در اسرائیل برای بیش از نُه روز است. با توجه به اهمیت امر تبلیغ در بهائیت سؤال اینجاست که این استثنا برای چیست؟ گفته می‌شود که دلیل این امر وجود اماکن مذهبی در آن دیار و همچنین دسترسی آسان به کتب و منابع بهائی است که اسرائیلیان را از تبلیغات بی‌نیاز می‌کند. این البته توضیح مجاب‌کننده‌ای نیست و کمکی به یافتن پاسخ این سؤال نمی‌کند که به رغم اهمیت تبلیغ در بهائیت چرا اسرائیل از این قانون مستثنی شده است؟ لازم به یادآوری است که در زمان وضع این قانون، اثری از اسرائیل نبود و سرزمین فلسطین در زمره امپراتوری عثمانی به‌شمار می‌آمد که سنی مذهب و بسیار متعصب بودند. لازم به ذکر است که در آن ایام بر اساس اصل تقیه بهاءالله و بعد از او عبدالبهاء مرام خود را هرگز علنی تبلیغ نمی‌کردند، بلکه خود را در زمره فرقه‌های صوفی مسلمان که تعدادشان در امپراتوری عثمانی کم نبود معرفی می‌کردند. پس بهتر است، منع تبلیغ در اسرائیل را این چنین تحلیل کنیم که بهاءالله برای حفظ جان خود و اطرافیانش تبلیغ مرامش را در کل امپراتوری عثمانی ممنوع و بر اساس تقیه رفتار می‌کرد. ممنوعیتی هم که بهاءالله گذارد، از سوی دیگر رهبران بهائی و به‌ویژه شوقی افندی مورد تأیید قرار گرفت. نکته دیگر اینکه هر چند جامعه و دولت عثمانی مسلمان و سنی مذهب بودند، اما تضییقاتی که بر بهاءالله و عبدالبهاء وارد آمد و منجر به تبعید آن‌ها و زندانی شدن بهاءالله در عکا شد، نه ناشی از تبلیغ عقایدشان – چون اصلاً تبلیغی در کار نبود – بلکه برخاسته از اختلافات داخلی بوده است. عبدالبهاء در مکاتیب، قسمت دوم در ستایش خلافت عثمانی‌ها چنین می‌گوید: «إلهى إلهى اسئلك بتأييداتك الغيبية وتوفيقاتك الصمدانية و فيوضاتك الرحمانية أن تؤيد الدولة العلية العثمانية و الخلافة المحمدية على التمكن في الأرض؛ خدایا، خدایا، با تأییدات غیبی و توفیقات صمدانی و فیوضات رحمانیت از تو درخواست می‌کنم که دولت بلندپایه عثمانی و خلافت محمدیه را بر مکنت و قدرت یافتن در زمین تأیید فرمایی.» این دعا گواهی است بر صدق مدعای ما مبنی بر اینکه ایشان این سخنان را نه از سر اعتقاد به پیروزی نهایی و تمکن عثمانیان بر روی زمین، بلکه به سائقه احتیاط و تقیه بیان کرده است. منع تبلیغ در اسرائیل – که البته در آن زمان اسرائیلی نبود – در پرتو این تحولات باید فهمیده شود. به‌همین منوال است، رعایت ظواهر شرعی از سوی رهبران بهائی مانند خواندن نماز جماعت؛ از سوی ایشان نماز جماعت جز نماز میت در بهائیت حرام است. شدت تقیه آنقدر بود که وقتی عبدالبهاء درگذشت مردم فلسطین او را مسلمان می‌دانستند و در تشییع جنازه‌اش قرآن خوانده شد. منبع: لیلا چمن‌خواه، بهائیت و رژیم پهلوی، نگاه معاصر، ۱۳۹۱، صص ۸۸- ۹۰.](https://bahaismiran.com/wp-content/uploads/2025/03/اهمیت-تبلیغ-در-بهائیت-50x50.jpg)