ناصر سنگدوینی| یهودیان نقش بسزایی در پیدایش گسترش و رشد فرقه بابیه و بهائیت داشتهاند؛ پژوهشهای تاریخی بر «پیوندهای اولیه علیمحمد باب و پیروان او با کانونهای معینی تأکید دارد که شبکهای از خاندانهای قدرتمند و ثروتمند یهودی در زمره شرکای اصلی آن بودند. این تصویر بابیگری را از اساس و از بدو پیدایش فرقهای مشابه با دونمههای (فرقه: ۱۹۰۹) ترکیه و فرانکیستهای (فرانک یاکوب فرانک ۱۷۹۱ – ۱۷۲۶) اروپای شرقی جلوهگر میسازد.»
آشنایی سید علیمحمد شیرازی (باب) با خانواده یهودی و سرمایهدار «ساسون» تأثیرات مهمی در زندگی او گذاشت و وی را با کانونهای مهم یهودی آشنا ساخت که بنابه اعتقاد پارهای از مورخین پایه اصلی ادعاهای او درباره باب امام زمان (عج) بودن و یا بنابه اعتقاد فرقه «شیخیه» ادعای رکن رابع بودن او از همین ایام و در ارتباط با همین کانونها شکل میگیرد.
درصد قابل توجهی از بدنه بهائیت را یهودیانی تشکیل میدهند که به این فرقه گرویدهاند. مطابق تحقیقات پیدایش و گسترش سریع بابیت و بهائیت و بهویژه نفوذ منسجم و عمیق ایشان در ساختار حکومتی قاجار از دوران مظفرالدین شاه با پدیدهای تحت عنوان «یهودیان مخفی» در ارتباط باشد؛ در بررسی تاریخ پیدایش و گسترش بابیت در ایران نمونه فراونی از گرایش یهودیان تازه مسلمان به این فرقه مشاهده میشود که به مروجین اولیه بابیت و عناصر مؤثر در رشد و گسترش آن بدل شدند و در واقع همچنان یهودی بودند.
«اسماعیل رائین» نیز معتقد است: «بیشتر بهائیان ایران یهودیان و زردشتیان هستند و مسلمانانی که به این فرقه گرویدهاند در اقلیت میباشند. اکنون سالهاست که کمتر شده مسلمانی به آنها پیوسته باشد.»
«فضل الله مهتدی» معروف به «صبحی» مبلغ پیشین بهائیت که سالها منشی مخصوص عباس افندی بود مینویسد:
«به نظر این بنده، بیشتر آنان برای فرار از یهودیت، بهائی شدهاند تا گذشته از اینکه اسم جهود از روی آنها برداشته شود، در فسق و فجور نیز فیالجمله آزادی داشته باشند و من از این قبیل یهودیان نه در همدان بلکه در تهران نیز سراغ دارم و بر اعمال آنان واقفم.»
اگر از کسانی که قبل از پیروزی انقلاب اسلامی پیگیر جریان بهائیت بودهاند و یا از کسانی که مدتی در یکی از کشورهای غربی اقامت داشتهاند سئوال کنید تأیید خواهند کرد که بیش از همه یهودیان بودهاند و هستند که به این فرقه میپیوندند. بهعنوان نمونه میتوان به گرویدن دسته جمعی یهودیان همدان به این فرقه و نقش «ملا الياهو» و «ملا لالهزار» دو نفر از بزرگان یهود در تقویت جنبش معروف «طاهره قرهالعین» در تبلیغ بابیگری اشاره کرد.
گرایش یهودیان به بهائیت و تلاش صهیونیسم برای تبدیل این فرقه به یک دین منتفذ جهانی به ایران محدود نیست و در سایر کشورها بهویژه در اروپا و ایالات متحده آمریکا نیز اقدامات گستردهای صورت پذیرفته است؛ چنانکه روزنامه الاتحاد چاپ ابوظبی درباره پیوند میان بهائیت و صهیونیسم در مقاله با عنوان «سایه صهیونیسم بر بهائیت» مینویسد:
پس از فوت بهاء در سال ۱۸۹۲ میلادی واقعه عجیبی رخ داد و آن از این قرار بود که صهیونیسم گروههایی برای خدمت و دعوت برای عباس افندی فرزند بهاء و جانشین وی تشکیل داده و خزانههای خود را برای پشتیبانی از این فرقه گشودند.
جهت توسعه و انتشار بهائیت در جهان، صهیونیسم با عباس افندی همکاری نموده و در مناطقی که اسلام بر آن تسلطی نداشت؛ مانند ترکمنستان شوروی به تبلیغ بهائیت پرداخت و سپس آن را به شیکاگو و سانفرانسیسکو منتقل و گروههای صهیونیسم برای تأسیس سازمان (الاذکار بهائی) اعانههایی جمع آوری نموده و محافل ماسونی را برای پیوند به این دیانت دعوت کردند.
در سال ۱۸۹۹ پس از تشکیل کنفرانس صهیونیسم (بال) واقع در سوئیس، شرقشناسان یهودی علىالخصوص «تومانسکی» کتاب مقدس بهاءالله را منتشر نمود و در سومین کنفرانس تاریخ ادیان در آکسفورد آن را جزو مجموعه گزارشهای این کنفرانس انتشار دادند.
در سال ۱۹۰۹ «هیبولت ورینوس» یهودی کتابی در پاریس تحت عنوان «تاریخ و ارزشهای اجتماعی بهائیت» منتشر کرد…
پیشوایان مذهبی یهود برای مبعث پیامبر فارسی فتوا دادند و به تبلیغ برای او پرداختند و قرن نوزدهم را تاریخی برای ظهور وی و پاک نمودن شهر قدس از مسلمانان تعیین نمودند.
بدین شیوه برای بابیها مرحله جدیدی از تبلیغ گردیده و پیروان آن براین عقیدهاند که بهائیت فرقهای از اسلام نمیباشد بلکه مذهبی جهانی میباشند که این مذهب از مرزهای عالم اسلام پا فراتر گذاشته و پیامبر عکا نیز پیروانی متعصب در آمریکا و اروپا یافته که آنان به نوبه خود برای ایجاد سازمانهای بهائیت در آمریکا کمکهای فراوانی انجام داده و شهر شیکاگو را مرکز این دین انتخاب نمودهاند و دارمشرق الاذکار را در آنجا تأسیس و زمینهای زیادی با کمک یهودیان به دست آوردند…
همانطور که «گلد تسهیر» اشاره میکند، بهائیت با ظهور عباس افندی و استمداد از تورات و انجیل گامی به پیش نهاده و ادعا داشتند که در تورات و انجیل به ظهور عباس افندی اشاره شده (روزنامه الاتحاد، ۱۳۵۴، ش ۱۲)
از سال ۱۸۶۸ میلادی که میرزا حسینعلی نوری (بهاء) و همراهانش به بندر عکا منتقل شدند، پیوند بهائیان با کانونهای مقتدر یهودی غرب تداوم یافت و مرکز بهائیت در سرزمین فلسطین به ابزاری مهم برای تحقق اهداف ایشان و شرکایشان در دستگاه استعماری بریتانیا بدل گردید.
ارتباط با ما: bahaismiran85@gmail.com
