آنچه در ادامه می خوانید
ایران بدون نفرت = ایران بدون بهائیت
تشکیلات بهائیت که با ادعای صدور مصوبه‌ای مبنی بر محدودیت تحصیل بهائیان در ایران، به نفرت پراکنی برعلیه کشورمان می‌پردازد، چگونه می‌تواند از رفتار طبق تعالیمش با پیروانش شکایت داشته باشد؟! آیا بهائیان نمی‌توانند با اقتداء به پیشوایان خود در کتمان عقیده، محدودیتهای ادعایی را رفع کنند؟ یا به ممنوعیت آزادی‌خواهی در تعالیمشان پایبند باشند؟
نماینده‌ی تشکیلات بهائیت در سازمان ملل، دیان علائی با استناد به مصوبه‌ای ناخوانا مدعی شد: «در تاریخ ۳۱ شهریور، جلسه‌ای با حضور نمایندگان تعدادی از سازمان امنیتی و دولتی ایران، در شهر ساری برگزار شد. با توجه به اسناد محرمانه منتشر شده، علاوه بر افزایش کنترل فعالیت شهروندان بهائی، به مدیران ادارات آموزش و پرورش وظیفه شناسایی دانش آموزان بهائی و جذب آنان به اسلام داده شده و از رؤسای دانشگاه نیز خواسته شده که با توجه به ممنوعیت تحصیل بهائیان در دانشگاه‌ها به این موضوع نظارت کنند.»(۱)
اما در حالی تشکیلات بهائیت با ادعای تظلم‌خواهی، سعی در برانگیختن افکار عمومی برعلیه کشورمان را دارد که:
اولاً: به اعتراف تشکیلات بهائیت در این پیام، دانش‌آموزان بهائی منعی از تحصیل ندارند و بر فرض وجود چنین مصوبه‌ای، صرفاً همان‌گونه که مأمور به تبلیغ دیگران هستند(۲)، تبلیغ می‌شوند. در خصوص محدودیت دانشجوهایی که ابراز بهائی بودن و تبلیغ نمایند، آنان نیز می‌توانند با عدم ابراز باور، با هیچ محدودیتی مواجه نگردند.
اما تشکیلات بهائیت که حیات خود را در تبلیغ اجباری توسط اعضایش می‌بیند، آنان را به شدت از کتمان عقیده باز داشته و سخن از ممنوعیت تقیه در بهائیت به میان می‌آورد. این در حالیست که پیشوایان بهائی همواره، برای آنکه با کمترین سختی مواجه نشوند، عقاید خود را کتمان می‌کردند.(۳) همچنین حدود دو قرن پیش، در پاسخ به بهائیان که امروزه آزادی ابراز عقیده را از حقوق خود برمی‌شمارند، گفته‌اند: «إنّا نَری بعض النّاس أرادوا الحرّیّة و یَفتخرون بِها اُولئک فی جَهلٍ مُبین…(۴)؛ ما می‌بینیم بعضی از مردم به دنبال آزادی هستند و به آن افتخار می‌کنند، آنان در جهل آشکارند؛ قطعاً عواقب آزادی به فتنه و آشوبی ختم می‌شود که آتش آن فرو نمی‌نشیند».
ثانیاً: طبق تأکید پیشوایان بهائیت، بهائیان مجاز به تحصیل در مدارس غیربهائی نیستند: «اطفال احباء ابداً جائز نيست كه به مكتب‌های ديگران بروند».(۵) پس با این حساب، چگونه تشکیلات بهائیت نه تنها به بهانه‌ی تحصیل، سعی در افزایش فشار افکار عمومی بر علیه کشورمان را دارد، بلکه حتی محدودیت آزادی ابراز عقیده پیروانش حین تحصیل را نیز برنمی‌تابد؟
از طرفی، تشکیلات بهائیت که با طرح چنین مسائلی، سعی در تبلیغ به سبک مظلوم نمایی را دارد، هیچ‌گاه نمی‌گوید که در تحقق حکومت و جامعه‌ی خیالی بهائی، همان‌گونه که بهائیان را از ورود به مدارس غیربهائی منع کرده، در آن زمان غیربهائیان را به کلی از تحصیل محروم خواهد کرد.
پی‌نوشت:
۱- به نقل از کانال‌های وابسته به تشکیلات بهائیت.
۲- تبلیغ بهائیت، یک وظیفه‌ی همگانی برای اعضای بهائیت است: ر.ک: محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، صص ۵ و ۶۱٫
۳- اشراق خاوری، رحیق مختوم، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، ۱۳۱ بدیع، ج ۲، ص ۱۷۱٫
۴- حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص ۱۱۶، بند: ۱۲۳٫
۵- عباس افندی، مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج ۵، ص ۱۷۰٫
