تشکیلات بهائیت در حالی از اجازه چاپ نداشتن آثارش در ایران گلایه کرد که: ۱٫ آثارش را به صورت غیرقانونی در ایران چاپ و منتشر می کند. ۲٫ خود از انتشار بیش از ۹۰ درصد آثار پیشوایانش جلوگیری می کند. ۳٫ از مطالعه و انتشار آثار مخالفینش نهی می کند. ۴٫ آثاری که در زمان پهلوی زیرزمینی چاپ می کرد، در جمهوری اسلامی اجازه چاپ علنی می خواهد!
تشکیلات بهائیت آثار سرتاسر توهین آمیز به نژاد، فرهنگ و باور ایرانی را که حتی زمان پهلوی به صورت زیرزمینی چاپ می کرده، اینک و در جمهوری اسلامی خواهان چاپ علنی آنان است!
یکی از گلایه های تشکیلات بهائیت به جمهوری اسلامی ایران این است که چرا اجازه چاپ و نشر آثار بهائی در ایران داده نمی شود: «درحالی که آثار بهائی به بیش از ۸۰۰ زبان ترجمه شده و در سراسر جهان به آسانی در اختیار همگان است به دستور مقامات حکومتی، بهائیان حق انتشار کتاب های خود را در ایران ندارند و ایرانیان در کشور خود از دسترسی به این آثار محروم هستند.»(۱)
اما در پاسخ به این گلایه تشکیلات بهائیت می گوییم:
اول: بر خلاف ادعای تشکیلات بهائیت مبنی بر در دسترس نبودن آثار پیشوایان بهائی، بهائیان از طریق نرم افزار، سایت های مختلف تشکیلات بهائی و همچنین نسخه های چاپ شده زیرزمینی، به آثار منتشر شده از رهبران بهائیت دسترسی دارند. جالب آن است که نه تنها آثار بهائی به راحتی در دسترس پیشوایان بهائیت قرار دارد، بلکه تشکیلات بهائیت رأساً بر این کار نظارت داشته و منابع مختلف را صحت سنجی می کند.(۲) چنانکه بلافاصله پس از انتشار نسخه ای از نرم افزاری به نام بهائیت که تحت نظارت تشکیلات بهائیت نبوده، این تشکیلات بلافاصله به بهانه امن نبودن، از مراجعه پیروانش به آن نهی کرد.(۲)
دوم: تشکیلات بهائیت به جای گلایه به جمهوری اسلامی برای مانع شدن از چاپ آثار بهائی، بهتر است به این سوال پاسخ گویند که چرا خود مانع چاپ بسیاری از آثار پیشوایان بهائی شده است؟! مگر نه نهاد رهبری بهائیت بیت العدل در یکی از پیام های خود، به صدور ۷۷٫۰۰۰ اثر از پیشوایان بابی و بهائی اش اعتراف کرده است؟!(۳) آثاری که تشکیلات بهائیت با بهانه هایی نظیر کمبود امکانات یا مثمر نبودن برای عموم، تنها پنج درصد را منتشر و از انتشار اکثر آن ها جلوگیری کرده است!(۴)
حال اینکه تشکیلات بهائی لاف می زند و پیشوایان بهائی چند هزار اثر نداشتند یا هم آهسته و پیوسته قصد دارد آثار داشته و نداشته پیشوایان بهائی را با دخل و تصرف بیرون دهد، دیگر خود داند؛ اما بحث این است که چرا وقتی خود از نشر آثار بهائی جلوگیری می کند، این انتظار را از جمهوری اسلامی دارد؟!
سوم: هر وقت تشکیلات بهائی خود اجازه داد در نظام اداری بهائیت، کتاب های علی محمد باب و آثار مخالفینش نظیر صبح ازل، میسن ریمی و بهائیان ارتدکس منتشر شود و آثار مخالفانش را الواح ناریه (لوح های آتش) نخواند،(۵) از دیگران انتظار داشته باشد که اجازه چاپ و نشر آثارش را دهند!
چهارم: بهائیان که حتی زمان رژیم پهلوی عموم کتاب هایشان را زیرزمینی چاپ می کردند و هیچگونه شکوه ای هم نداشتند؛ توقع دارند در نظام اسلامی ایران اوراق ناریه یا همان مانیفستِ (۶) وطن فروشی و توهین به بزرگان این سرزمین و فحاشی های پیشوایانش علیه شیعه که عین نفرت پراکنی است (۷) چاپ شود؟
با داشتن این پیش فرض ها، دیگر چه جای گلایه از جمهوری اسلامی برای تشکیلات بهائیت باقی می ماند؟!
پی‌نوشت:
۱- به نقل از سایت رسمی تشکیلات بهائیت.
۲- تمامی رسانه های تشکیلات بهائیت نرم افزاری … را به دلیل مجوز نداشتن از تشکیلات بهائیت، از لحاظ امنیتی ناایمن خوانده و از بهائیان خواستند که آن را نصب نکنند!
۳- دبیرخانه نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، پیام مورخ: ۶ ژوئن ۲۰۱۳ م.
۴- ر.ک: جمعی از نویسندگان، آواز دهل (پژوهشی در تعالیم منسوب به حسینعلی نوری معروف به بهاءالله)، بی جا: چاپ دوم، ۱۳۹۴ ش، ص ۳۹٫
۵-حسینعلی نوری، آثار قلم اعلی، کتابخانه الکترونیکی بهائی، سه جلدی، ج ۳، ص ۳۱۳٫
۶- مانیْفِسْت و یا بیانیه متنی است که یک شخص یا گروه از آن برای بیان اصول، عقاید و اهداف خود خطاب به مردم استفاده می کند. رسمیت بیانیه ها، با توجه به بیان کننده آن ها و مطالب بیان شده، به دو دسته رسمی و غیررسمی طبقه بندی می گردد.
۷- به عنوان نمونه بنگرید به مقاله: توهین به ایرانی و باورهایش توسط بهائیت!
