نازیلا قانع، عضو و از طراحان نقشه های تشکیلات قدرت طلب و برانداز بهائیت، به عنوان گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور آزادی عقیده انتخاب شد. اما با توجه به شرط بی طرفی برای تصدی این سمت، چگونه نازیلا قانع و پیش از او عاصمه جهانگیر صلاحیت تصدی این سمت را داشته اند؟! اشخاصی که به موضع گیری جانبدارانه متهم و سابقه ارائه گزارش های غیرواقعی دارند!
وقتی نهاد رهبری بهائیت، بر اساس نقشه ها و اهداف ترسیمی خود، درصدد رسیدن به قدرت و براندازی دولت هاست؛ چگونه یک عضو و از طراحان نقشه های این تشکیلات، می تواند گزارشگر بی طرف سازمان ملل باشد؟!
نازیلا قانع از اعضای ایرانی تبار تشکیلات بهائیت به عنوان گزارشگر ویژه «آزادی ادیان و عقیده» در کمیساریای حقوق بشر سازمان ملل متحد انتخاب شد. خانم قانع دارای ملیت بریتانیایی و پس از احمد شهید که چند سال پیاپی گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران بود، عهده دار این سمت شد. عاصمه جهانگیر از دیگر اعضای پاکستانی تشکیلات بهائیت نیز در فاصله سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۰ گزارشگر ویژه سازمان ملل در آزادی ادیان و عقاید بود.(۱)
بر اساس آن چه در تعاریف سازمان ملل آمده، گزارشگر ویژه آزادی مذهب یا عقیده باید یک کارشناس مستقل و بی طرف باشد و موانع و راه حل ها را شناسایی و گزراش دهد. اما با توجه به شرط استقلال و بی طرفی گزارشگر ویژه جهت تصدی این سِمت، لازم می دانیم به بررسی برخی دلایل عدم صلاحیت نازیلا قانع از این حیث بپردازیم.
بر اساس متون سازمانی و مراحل ترسیمی بهائیت، این تشکیلات با طی مراحلی به دنبال براندازی و کسب قدرت در کشورهاست.(۲) هر عضو این سازمان (از جمله نازیلا قانع)، بنابر متون بهائی مهره ای از تشکیلات برانداز بهائیت به شمار می آید. تشکیلات بهائیت در راستای رسیدن به این هدف، به شدت بر کادرسازی برای خود تأکید دارد و در پیام های نهاد رهبری بهائیت، از طرح ریزی و بکارگیری هر شیوه ای استقبال شده است.
یکی از شیوه های کادرسازی برای تشکیلات بهائیت که در پیام های تشکیلات بهائی از سال ها پیش مورد تأیید و ارائه قرار گرفته، ترکیب تبلیغ بهائیت با فعالیت های اقتصادی است. ترکیب ناجوانمردانه ای که تشکیلات بهائیت با سوءاستفاده از مشکلات اقتصادی مردم و به بهانه کمک به آن ها، تبلیغ و کادرسازی خود پیش می گیرد. از این رو در یکی از پیام های تشکیلات بهائیت می خوانیم: «بیت العدل اعظم در پیام ۲۰ اکتبر ۱۹۸۳ خطاب به عالم بهائی دعوت به ادغام جریان های توسعه اجتماعی و اقتصادی در فعالیت های منظم جامعه اسم اعظم فرمودند. در طی ده سال گذشته، بسیاری از جامعه این دعوت را اجابت کرده و تعداد قابل ملاحظه ای از این طرح ها را … شروع کرده اند که اینک فعالانه تعقیب می شود.»(۳)
یعنی در واقع همان سال ۱۳۶۲ ش که رسماً غیرقانونی بودن و توقف فعالیت های تشکیلات بهائیت در ایران اعلام شد،(۴) رهبری بهائیت طرح های جدید نفوذ خود را اعلام کرد و به صورت زیرپوستی فعالیت هایش را پیش گرفت. در واقع سازمان بهائیت به صورت سازمانی منسجم فعالیت های اقتصادی و تبلیغی خود را پیش برده و بر اساس متونش حزبی قدرت طلب و برانداز است که به دنبال برپایی سلطنت جهانی خود در دنیاست.
با این حال، چگونه نازیلا قانع به عنوان عضو این سازمان که در سال ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ م، طراح برنامه های توسعه طلبانه و سلطه گرانه تشکیلات بهائیت در دنیا بوده، می تواند عهده دار سمتی مستقل در سازمان ملل شود. شخصی تشکیلاتی که در یکی از پیام های طراحی و اجرایی شده توسط او می خوانیم: «سلسله نقشه های جهانی کنونی که در عیداعظم رضوان آغاز شد، بیست و پنج سال تمام ادامه خواهد داشت، سفینه امرالله به قرن سوم عصر بهائی خواهد رساند و در رضوان سال ۲۰۴۶ به پایان خواهد رسید. عالم بهائی طی این دوران بر یک هدف واحد تمرکز خواهد داشت: ظهور و بروز بیش از پیش نیروی اجتماع ساز آیین بهائی.»(۵)
نمونه عملی بی طرف نبودن نازیلا قانع را در ماجرای روشنکوه مازندران و تخریب ویلاهای غیرمجاز و بازپس گیری اراضی ملی از چنگ متصرفان بهائی را شاهد بودیم. اعضای تشکیلات بهائیت از جمله نازیلا قانع به تغییر واقع پرداخته و برخورد نهادهای نظارتی با زمین خواری و تغییر غیرمجاز کاربری اراضی را به برخورد عقیدتی جمهوری اسلامی با بهائی باوران تعبیر کردند.(۶)
به راستی کسی که بیش از ۳۰ سال در طراحی نقشه های توسعه طلبی و براندازی سازمان بهائیت در ایران نقش داشته و از هیچ دروغ و تغییر واقعی برای مظلوم نمایی بهائیان و تحت فشار گذاشتن جمهوری اسلامی دریغ نمی کند، چگونه شرط بی طرفی این سِمت در سازمان ملل را داراست؟!
پی‌نوشت:
۱- به نقل از رسانه های برانداز حامی تشکیلات بهائیت.
۲- ر.ک: شوقی افندی، توقیعات مبارکه خطاب به احبای شرق، لانگن هایم آلمان: لجنه ملّی نشر آثار امری، ۱۹۹۲ م، ص ۵۰۲٫
۳- بیانیه مصوب بیت العدل برای استفاده در هدایت و جهت دهی فعالیت توسعه اجتماعی و اقتصادی در سراسر عالم.
۴- ر.ک: زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۱، صص ۳۱۷-۳۰۷٫
۵- بیانیه ۳۰ دسامبر ۲۰۲۱ نهاد رهبری بیت العدل خطاب به کنفرانس هیئت های مشاورین قاره ای، اشاره به پیام مورخ ۲۰ اکتبر ۱۹۸۳ م.
۶- بیانیه ۲۲ اوت ۲۰۲۲ نازیلا قانع در محکومیت برخورد با متصرفان بهائی در روشنکوه.
