بهائیت در ایران : تعجب نکنید پیامبرخوانده‌ی بهائیان در یکی از اظهاراتش، علمای شیعه که در مصیبت حضرت سیدالشهداء عزاداری می‌کنند را از قاتلین آن حضرت ظالمتر می‌داند. .[ر.ک: آیات الهی (شیطانی)، ج ۱، ص ۱۶۴]
اما به راستی که علّت دشمنی بهائیت با علمای شیعه به خاطر این بوده است که ایشان همواره مروج آزادگی و ظلم‌ستیزی بوده و از این جهت؛ با دشمنی جیره‌خواران استعمار و استکبار مواجه شدند.
اما باید به جناب بها و دیگر رهبران بهائی گفت تنفر شما از علمای شیعه را در تاریخ شکل گیری بابیت و بهائیت باید جستجو کرد در تاریخ ظهور بابیت و بهائیت ، سرکردگان بهائی، در راه اجرای مأموریتشان که همان مبارزه با اسلام حقیقی است، با سدّی محکم به نام علمای شیعه (این پاسداران حقیقی حفظ ارزش‌های اسلامی) مواجه شدند. برخی از این علماء که به صورت مستقیم از نفوذ جریان انحرافی بابیت و بهائیت جلوگیری به عمل آوردند، توسط پیشوایان بهائی به بدترین شکل ممکن خطاب شدند.[ر.ک: شوقی افندی، توقیعات مبارکه، صص ۱۸۲-۴۷]
برخی دیگر نیز که با پرورش روحیه‌ی استکبارستیزی میان مسلمانان، سعی در سوق دادن جامعه‌ی اسلامی به سوی آزادگی و ظلم‌ستیزی داشتند؛ با دشمنی جیره‌خواران استعمار و استکبار، چون بهائیت، مواجه شدند.[اسرارالآثار، ج ۳، ص ۳۹]
آری؛ گویا مَنش ظلم‌ستیزی علمای شیعه در منطق بهائیان، از صفات یزیدیان به شمار می‌آید!
یادمان نرود جریان بابیت از همان زمان که از سوی عالمان شیعه مورد تکفیر قرار گرفت این پاسداران اعتقاد ات را مورد تنفر داشت آنجا که جناب برغانی شهید ثالث حکم به تکفیر داد و توسط عمال بابیت در محراب نماز به شهادت رسید ، آنجا که ایت الله سعید العلمای مازندرانی در واقعه طبرسی مداخله کرد و نسخه بابیان را پیچید و از آنجا که عالمان شیعه در مناظره باباب او را محکوم کرده و او مجبور به نگارش توبه نامه کرد ه که در نهایت به اعدام باب منجر شد و از آنجا که رهبران بهائیت در ایران مورد غضب قرار گرفته و به عراق گریختنند و در آنجا هم با برخورد شکننده علمای شیعه مجبور به ترک عراق و آوارگی در ترکیه و سرزمینهای اشغالی شدند ، تنفر از عالمان شیعه را در رفتار خود نهادینه کردند که این نوع رفتار تا کنون نیز ادامه دارد .
که یک نمونه از آن را در عکس نوشته نسبت به مصلح بزرگ اسلامی در تاریخ اسلام، سید جمال الدین اسدآبادی را می شود نام برد که چه ادبیات سخفیانه ای نسبت به ایشان داشته اند، چرا که ایشان از همان دوران ظهور بابیت و بهائیت به خاطر هم عصر بودن با آنها، از نزدیک آنها را می شناخت.
پی‌نوشت:
گلچینی از آثار: حسینعلی نوری، آیات الهی (شیطانی)، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری بلسان فارسی و عربی، ۱۴۸ بدیع، ج ۱، ص ۱۶۴٫
ر.ک: شوقی افندی، توقیعات مبارکه، لوح احباء شرق (نوروز ۱۰۱ بدیع)، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، ۱۲۳ بدیع، صص ۱۸۲-۴۷٫
همچنان که عباس افندی، سیدجمال الدین اسدآبادی (این عامل وحدت جهان اسلام) را با عنوان: «أعظم مفسدین عالم و مضرّین بر جمال قِدَم»، مورد هتک قرار داده است: اسدالله مازندرانی، اسرارالآثار خصوصی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، ۱۲۸ بدیع، ج ۳، ص ۳۹ به بعد.
