ادیان توحیدی دارای سه اصل کلی و مشترک یعنی توحید، نبوت و معاد باشند؛ اما از آنجا که فرقه بهائیت آسمانی و الهی نبوده و تنها بر اثر خواست نفسانی و شیطانی عده ای شکل گرفته عقاید و باورهای آنها نیز با اصول مشترک ادیان الهی در تضاد و تناقض است زیرا:
نه تنها توحید در آیین بهائیت مورد اشاره و تأکید قرار نگرفته بلکه با ادعاهای الوهیت رهبران و بنیانگذاران این فرقه به شرک گرفتار گردیده است.
به عنوان نمونه علی محمد باب در نامه خود به یحیی (صبح ازل) چنین می نویسد: «هذا كتاب من الله الحي القيوم قل كل من الله يبدون قل كل الى الله یعودون»(۱) یعنی این نامه ای است از خدای زنده و بر پادارنده ی جهان(باب) بگو همه از خدا آغاز می شوند و همه به سوی او باز می گردند!.
و همچنین ایشان در لوح هیکل الدین تصریح می کند؛ «ان علی قبل نبیل ذات الله و كينونته»(۲)، یعنی علی قبل نبیل -که به حساب ابجد نبیل ۹۲ است و محمد هم ۹۲ – ذات خدا و کنه اوست!
حسینعلی نوری نیز به صراحت در کتاب اقدس ادعا می کند:« گوش فرا دهیدای جماعت بهائیان که خدای شما از زندان بزرگ پیام می دهد که نیست خدائی جز من توانا و متکبر و خودپسند.»(۳)
و در کتاب مبین نیز می گوید: «اسمع ما يوحى من شطر البلأ على بقعه المحنه والابتلأ من سدرة القضأ انه لا اله الا انا المسجون الفريد»(۴) يعنى؛ «گوش دار که از مصدر بالا بر زمین محنت و ابتلا این وحی نازل شد که نیست خدایی مگر من تنها که در زندان به دست بندگان ظالم خود گرفتارم»(۵).
و با این ادعا مردمان را به اطاعت و خشوع از خویش فرا خوانده و می گوید: «به تحقیق ظاهر شده است محبوب عالمین و مقصود عارفین و معبود اهل آسمانها و زمین و محل سجده و سجود اولین و آخرین»(۶).
نقد و بررسی
ادعای خدایی توسط رهبران بهائی بر خلاف:
- فطرت خداشناس بشر
- عقل سلیم
- آموزه های توحیدی تمام ادیان الهی و کتب آسمانی خصوصاً قرآن کریم می باشد؛
هر انسانی بر اساس فطرت و وجدان پاک خود می یابد که خودش مخلوق است و آفریدگار او هیچ شباهت و سنخیتی با او ندارد. پیامبران راستین الهی نیز همصدا با این ندای فطری، همواره اساس دعوت خویش را بر مبنای توحید و پرستش خدای یگانه قرار داده اند. تکیه بر اصل بنيادين، «لا اله الا الله» مبارزه با شرک و بت پرستی و دعوت به سوی بندگی و عبودیت خالق جهان، سرلوحه رسالت همه پیامبران الهی بوده است. بر این اساس پیامبران الهی به هیچ وجه اجازه نداشته اند که مردم را به سوی عبادت و بندگی خود دعوت نمایند.
خداوند در قرآن کریم به شدت این موضوع را محکوم می نماید: «وَمَن يَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّي إِلَهُ مِّن دُونِهِ فَذَلِكَ نَجْزِيهِ جَهَنَّمَ كَذَلِكَ نَجْزِي الظَّالِمِينَ »(۷) «و هر کس از آنان بگوید من نیز جز او خدایی هستم او را به دوزخ کیفر می دهیم (آری) سزای ستمکاران را این گونه می دهیم».
از این منظر یکی از ویژگیهای پیامبران راستین این است که هرگز ادعای الوهیت و ربوبیت نداشته و مردم را دعوت به بندگی خود نمی کردند: «ما کان لبَشَرِ أَن يُؤْتِيهُ اللهُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِبَادًا لِّي مِن دُونِ اللَّهِ»(۸) یعنی برای هیچ بشری سزاوار نیست که خداوند، کتاب آسمانی و حکم و نبوت به او بدهد سپس او به مردم بگوید غیر از خدا مرا پرستش کنید».
نکته قابل توجه اینکه سردمداران بهائیت پیوسته تلاش دارند چنین ادعاهایی را کتمان تحریف یا توجیه نمایند؛ به عنوان نمونه ادعا می کنند باب يا بهاء انعکاس دهنده فیض یا نور الهی یا محل ظهور صفت یا اسم خدا بوده است، نه خود خدا و این در حالی است که تعابیر صریح و شرک آلود باب و بهاء به هیچ وجه پذیرای این قبیل توجیهات نمی باشد. مثلاً بـاب خود را «ذات و کنه خدا»(۹) می داند و حسین علی نوری (بهاء) هم به این معنا گواهی می دهد؛
«ان علیاً قبل محمد ذات الله وكينونيته»(۱۰) الباقیه و خودش نیز به همین ترتیب در منتسب کردن خود به خداوند حد و مرز خاصی را نمی شناسد؛ چنانکه در لوح سیاح علاوه بر آن که «خود را ظهور» خدا دانسته خود را باطن خدا در غیب ناپیدا نیز می خواند، چنین اظهار می دارد:« و كل خلقوا بأمری» که همه موجودات را مخلوق خود دانسته است !!!(۱۱) که همگی در تضاد کامل با فطرت و عقل سلیم آموزه های اصیل وحیانی و سیره پیامبران راستین الهی می باشد.
پی نوشت ها:
- ارک: نقطة الكاف، میرزا جانی کاشانی ضمیمه کتاب به همت ادوارد براون
- لوح هيكل الدين، ص ۵
- کتاب اقدس، ص ۷۷
- میرزا حسینعلی نوری کتاب مبین ،چاپ ۱۳۰۸ قمری، ص ۲۸۶
- خندق آبادی، جامعه جعفریه، کتابفروشی و چاپخانه پامنار، ۱۳۳۵ هـ، ص ۲۸
- همان، ص ۳۶
- انبیاء (۲۱)، آیه ۲۹
- آل عمران (۳)، آیه ۷۹
- ایشان در صفحه ۵ لوح هیکل الدین تصریح می کند و ان على قبل نبيل ذات الله وكينونته
- رحیق مختوم، اشراق خاوری، مؤسسه ملی مطبوعات امری، جلد ۱، ص ۳۵۶
- ایشان در لوح سیاح از میرزا علی مراغه ای می خواهد که بدین ترتیب شهادت دهد: «فاشهد بأني ظهور الله في جبروت البقاء وبطونه في غيب العماء… وكل خلقوا بأمرى»( گنج شایگان، عبدالحمید اشراق خاوری، مؤسسه ملی مطبوعات امری ص ۸۰).
