در حالی که پیامبرخوانده‌ی بهائی، علم پیشوایان الهی را خطاناپذیر و متصل به منبعی الهی دانسته، متون پیشوایان بهائیت دارای اشتباهات فاحشی بوده که سرکردگان بهائیت ناچار به اصلاح آن‌ها شده‌اند. در یک نمونه، پیشگویی عبدالبهاء درباره‌ی تحقق صلح عمومی و برپا شدن سلطنت بهائی در سال ۱۹۵۷ میلادی، با عبارات مبهمی جایگزین شده است!
پیامبرخوانده‌ی بهائی، علم پیشوایان الهی را خطاناپذیر و متصل به منبع الهی دانسته است: «… علم ایشان از علم او و قدرت ایشان از قدرت او و سلطنت ایشان از سلطنت او و جمال ایشان از جمال او و ظهور ایشان از ظهور او؛ و ایشان‌اند مخازن علوم ربّانی و مواقع حکمت صمدانی و مظاهر فیض نامتناهی و مطالع شمس لایزالی».(۱)
این در حالیست که به قدری متون پیشوایان بهائیت دارای اشتباهات فاحش ادبی و محتوایی بوده که سرکردگان بهائیت ناچار به اعتراف به اصلاح ضمنی آن‌ها شده‌اند؛ همچنان که در یکی از این اعترافات می‌خوانیم: «نُسخ خطی دیگر نیز از سال ۱۲۸۰ و سنین متعاقبه آن به نظر رسید و تفاوت‌هائی در نسخ متأخره با نسخ سابقه موجود است که فقط در تغییر بعضی از جمل عربیه به تطبیق با قوانین ادبیه می‌باشد که در ایام ابهی شد».(۲)
از این‌رو ونس سالیسبوری (Vance Salisbury) در مقاله‌ای با نام بررسی انتقادی متون بهایی در قرن بیستم، به موارد متعددی از این قبیل تحریفات اشاره کرده و در خصوص سانسور تاریخ پیشگویی عبدالبهاء درباره‌ی تحقق صلح عمومی و برپا شدن سلطنت بهائی در سال ۱۹۵۷ میلادی، توسط تشکیلات بهائیت می‌نویسد:
«شاید مهم‌ترین تغییر در کتاب بهاءالله و عصر جدید در صفحه ۲۱۲ چاپ ۱۹۲۳ میلادی رخ داده است. از این بخش به عنوان پیشگویی بهائیت درباره‌ی فرا رسیدن سلطنت الهی ذکر شده است. در این قسمت اسلمنت تفسیر عبدالبهاء از دو آیه‌ی آخر کتاب دانیال در انجیل را نقل می‌کند. عبدالبهاء ادعا می‌کند منظور از ۱۳۳۵ روزی که دانیال ذکر کرده، ۱۳۳۵ سال خورشیدی از زمان هجرت محمد به مدینه در سال ۶۲۲ میلادی است که برابر با ۱۹۵۷ میلادی می شود. وقتی از او پرسیده می‌شود که «ما در پایان این ۱۳۳۵ روز باید منتظر چه امری باشیم»؟ او پاسخ می‌دهد: «صلح جهانی کاملا برقرار می شود، زبانی بین المللی توسعه داده خواهد شد. سوء تفاهم‌ها از میان خواهند رفت، امر بهایی در همه جا منتشر خواهد شد و وحدت عالم انسانی برقرار شده و (دوره‌ای) بسیار با شکوه خواهد بود!» در چاپ‌هایی که بعد از مرگ اسلمنت منتشر شدند، سخنان او بدین گونه تحریف شدند که او گفته: عبدالبهاء «زمان تحقّق این نبوّت دانیال را از ابتدای سنه‌ی هجری اسلامی حساب فرمودند» و سپس یکی از الواح عبدالبها ذکر می‌شود که او گفته: «لانّ بذلک التّاریخ ینقضی قرن من طلوع شمس الحقیقه (یعنی: زیرا بر اساس آن تاریخ یک قرن از طلوع خورشید حقیقت خواهد گذشت)» … اسلمنت این چنین نوشته که عبدالبهاء واضحا گفته این پیشگویی باید از ابتدای هجرت یا همان سال ۶۲۲ میلادی محاسبه گردد و شرایط خاصی در سال ۱۹۵۷ که این امر محقق می‌شود وجود خواهند داشت. وقتی مشخص شد که این پیشگویی بهایی محقق نمی‌گردد، این عبارات با عباراتی مبهم جایگزین شدند که تا به امروز در این کتاب موجود هستند».(۳)
پی‌نوشت:
۱- حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار بهائی به زبان فارسی و عربی، ۱۹۸۸ م، ص ۶۴٫
۲- فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، ۱۲۴ بدیع، ج ۱، ص ۲۶۸٫
۳- بسیطی، مرادی، آخوندعلی، آواز دهل، چاپ دوم، پاییز ۱۳۹۴، ص ۴۷٫
