عبدالبها: آمریکا ملّت نجیبی است و علمدار صلح در عالم

به بهانه یکصدمین سالگرد فوت عبدالبها دومین رهبر فرقه ضاله بهائیت  ( مطلب سوم )

از چندی قبل تشکیلات بهائیت پس از شکست پروژه ” ایران بدون نفرت ” و به فراموشی سپردن آن راهبرد تبلیغاتی جدیدی را به بهانه بزرگداشت یکصدمین سالگرد فوت عبدالبها (عباس افندی ) شروع کرده و با استفاده از محافل بهائی مستقر در نقاط مختلف سعی در بهره برداری از این بازی را دارد به همین دلیل در چندین مطلب وضعیت ونگاه به اصطلاح این رهبرفرقه ضاله  را مورد بازبینی قرار میدهیم .

دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، در سخنرانی‌هایش آمریکا را صلح طلب معرفی نمود و مدعی شد، هیچ کشوری جز آمریکا نمی‌تواند صلح را ایجاد کند. آری؛ جهانیان دیدند که چگونه پیش‌گویی عبدالبهاء غلط از آب درآمد و آمریکا بمب‌های اتمی خود را به عنوان پیام صلح و دوستی به مردم جهان هدیه کرد و صدها هزار انسان را به کام مرگ فرستاد!

اما نکته اصلی این است بعد از این سالها و در شرایط کنونی آیا میتوان امریکا را ملتی نجیب وعلمدار صلح دانست . ظاهر جناب عبدالبها وقایع جنگهای جهانی اول و دوم و جنگهای خونین ویتنام و قتل عام مردم ژاپن توسط بمب افکنهای اتمی امریکائی را را در سالیان نه چندان دور پیش بینی نکرده بودند . یا اینکه در آن سالها خودشان را بخواب زده بودند .در شرایط بعد همتشکیلات بهائیت آتشی که امریکائیان در خاور میانه با حمله به عراق و ایجاد گروهک تروریستی و جانی داعش و بعد از آن حمایت از ائتلاف به اصطلاع عربی به رهبری عربستان و جنایت فجیع این ائتلاف در یمن را نمیبینند و صد البته جنایات رژیم کودک کش اسرائیل با حمایت امریکا را اصلا دنبال نمیکنند . آیا میشود رژیم تروریست امرسیکا را نجیب و صلح طلب دانست ؟

خطاب کردن رژیم تروریست امریکا به نجابت و صلح دوستی در فضای سیاسی فعلی بیشتر به جوک شبیه است

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت بر خلاف سیره‌ی ادیان الهی و شعارهای صلح‌طلبی خود، همیشه دعاگو و چاپلوسِ ظالمین، سلطه‌گران و جنگ‌طلب‌های عالم بوده‌اند. از این‌رو عبدالبهاء در یکی از سخنرانی‌های خود (نوامبر ۱۹۱۲م.) در شهر سین سیناتی در ایالت اوهایو آمریکا اظهار داشت: «آمریکا ملّت نجیبی است و علمدار صلح در عالم. به جمیع آفاق نور افشان است. هیچ ملّتی در آزادگی و فرزانگی و حسن نیت مثل آمریکا نیست. سایر ملل تأسیس صلح عمومی نتوانند ولی آمریکا الحمدلله با همه‌ی عالم در صلح و آشتی است و سزاوار است عَلَم اخوّت و صلح بین‌المللی را برافرازد».(۱)

دومین پیشوای بهائیت همچنین وعده داده است: «اما دولت و ملّت آمریکا مسلّم است که نه خیال مستعمراتی دارند نه در فکر توسیع دائره مملکت هستند و نه درصدد حمله به سائر ملل و ممالک».(۲)

اما بدون شک این سخنان، یا برای فریب مردم آمریکا و تحریک حس وطن‌پرستی آن‌ها گفته شده یا نشان دهنده‌ی عمق جهالت عبدالبهاء از مسائل پیرامون خود و نداشتن “علم الهی” است. جالب است بدانیم در سال ۱۹۱۲م، یعنی همان سالی که عبدالبهاء این سخنان را گفته بود، آمریکا درگیر یکی از ظالمانه‌ترین جنگ‌هایش با همسایه‌های خود در آمریکای جنوبی بود؛ اما بر خلاف ادعای عبدالبهاء، این جنگ‌ها نه به دلیل ایجاد صلح، بلکه برای چپاول ثروت ملّت‌ها و پُر کردن جیب  سرمایه‌داران آمریکایی انجام شده بود. همچنان که یکی از ژنرال‌های آمریکایی به نام اسمدلی باتلر (Smedley Butler)، این جنگ‌ها را این‌گونه توصیف می‌کند:

«من ۳۳ سال و چهار ماه عمر صرف فعالیت نظامی کرده‌ام. در تمام این دوره به عنوان یک محافظ رده بالا برای مؤسسات بازرگانی بزرگ، وال استریت و بانک‌ها نقش ایفا کردم. من کمک کردم تا مکزیکو و تامپیکو در سال ۱۹۱۴ تبدیل به جای امنی برای منافع نفتی آمریکا شود. من کمک کردم تا هایتی و کوبا تبدیل به جای مناسبی برای سودآوری بانک سیتی شوند. من کمک کردم تا به ۶ کشور آمریکای مرکزی برای تامین منافع وال استریت تجاوز شود. من کمک کردم تا نیکاراگوئه خالصاً در اختیار بانک بین‌المللی برادران براون در سال ۱۹۰۲-۱۹۱۲ قرار گیرد. من در سال ۱۹۱۶ اهمیت جمهوری دومنیکن را برای منافع صنعت شکر آمریکا آشکار کردم. من در سال ۱۹۰۳ هندوراس را مکان مناسبی برای شرکت‌های میوه‌ی آمریکایی کردم. در ۱۹۲۷ کمک کردم تا شرکت نفت استندارد بدون مزاحمت در چین به فعالیت بپردازد»(۳)

از طرفی دیگر، پیش‌گویی عبدالبهاء درباره‌ی حمله نکردن آمریکا به سایر کشورها آن قدر دقیق بود که آمریکا را به یکی از خشن‌ترین و جنگاورترین کشورهای جهان تبدیل کرد؛ به طوری که در صدها جنگ و درگیری و کودتا در سراسر جهان به صورت مستقیم یا غیرمستقیم نقش داشت. آری؛ از اشغال هائیتی (۱۹۱۵-۱۹۳۴م.) و جمهوری دومنیکن (۱۹۱۶-۱۹۲۴م.) گرفته تا جنگ جهانی اول (۱۹۱۷-۱۹۱۸م.)، از جنگ جهانی دوم (۱۹۴۱-۱۹۴۵م.) گرفته تا جنگ ویتنام و بولیوی و کره و افغانستان و عراق و…، همگی نشانه‌های عدم تحقق پیش‌گویی عبدالبهاء است!

اما به راستی چگونه عامل جنگ‌ها و درگیری‌هایی که به کشته شدن میلیون‌ها نفر در سراسر جهان منجر شد، می‌تواند طبق پیش‌گویی عبدالبهاء، «علمدار صلح در عالم» باشد؟!(۴)چگونه کشوری که در جنگ‌افروزی و خشونت‌طلبی گوی سبقت را از رقبا ربوده، در کلام عبدالبهاء به: «با همه‌ی عالم در صلح و آشتی است و سزاوار است علم اخوّت و صلح بین‌المللی را برافرازد»،(۵)توصیف شده است؟! آری! نمادهای بزرگ صلح و آشتی آمریکا با همه‌ی ‌عالم را می‌توانیم در جنگ جهانی دوم و در شهرهای هیروشیما و ناگازاکی ببینیم! همه‌ی ‌دنیا می‌توانند ببینند چگونه آمریکای نجیب، بمب‌های اتمی خود را به عنوان پیام صلح و دوستی به زنان و کودکان هیروشیما و ناگازاکی هدیه کرد و صدها هزار زن، مرد، کودک و شیرخوار را در یک‌آن به هلاکت رساند.

بدون شرح : صلح طلبی از نوع امریکائی

پی‌نوشت:

۱- ج ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه‌ی: رحیمی، الهی و سلیمانی، برزیل: منشورات دارالنشر البهائیه، ۱۹۸۸ م، ص ۲۷۱٫

۲- عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، ۱۲۷ بدیع، ج ۲، ص ۶۹٫

۳- به نقل از سایت: https://en.wikiquote.org/wiki/Smedley_Butler(link is external)، پاراگراف: ۱۰، ابتدای متن: …I spent 33 years and four months in active military service and.

۴- ج ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه‌ی: رحیمی، الهی و سلیمانی، برزیل: منشورات دارالنشر البهائیه، ۱۹۸۸ م، ص ۲۷۱٫

۵- همان، ص ۲۷۱٫