پیشوایان بهائی بر خلاف عمل خود، بر حرمت تقیه در بهائیت تأکید کرده‌اند. مبلّغان بهائی نیز در توجیه این رفتار دوگانه، از ساخت مقبره‌ی باب توسط عبدالبهاء، به عنوان سندی بر عدم تقیه‌ی پیشوایان خود یاد کردند. این در حالیست که اولاً: این مقبره توسط شوقی افندی ساخته شده ثانیاً: اسناد غیرقابل انکاری از تقیه‌ی پیشوایان بهائی وجود دارد.
پیشوایان فرقه‌ی بهائیت بارها بر ممنوعیت و حرمت کتمان عقیده در مسلک بهائیت تأکید کرده‌اند.(۱) این در حالیست که با مطالعه‌ی سیره‌ی پیشوایان بهائی درمی‌یابیم آنان، همواره این حکم ساختگی خود را زیر پای نهاده‌اند. لذا همین امر سبب ایراد اشکال و طعنه، به این رفتار نفاق گونه‌ی آنان شده است.
از این‌رو مبلّغان بهائی در کانال وابسته به تشکیلات بهائیت با انتشار عکس‌نوشته‌ای، از ساخت مقبره‌ی علی‌محمد شیرازی توسط عبدالبهاء، به عنوان سندی بر عدم تقیه و کتمان عقیده توسط پیشوایان بهائیت یاد کردند.
اما جالب است بدانیم که این ادعا در حالی مطرح می‌شود که:
اولاً: مقبره‌ی منتسب به علی‌محمد شیرازی، در زمان شوقی افندی (و پس از اشغال فلسطین توسط انگلیس) ساخته و توسعه داده شده است.(۲) چرا که با تقیه‌ی عبدالبهاء در زمان تسلط دولت مسلمان عثمانی بر این منطقه، ساخت مقبره‌ی علی‌محمد شیرازی به عنوان مدعی نسخ اسلام، عملاً غیرممکن بوده است. لذا ادعای ساخت آن توسط عبدالبهاء، نشان از جهل و یا اغوای مخاطبین توسط تشکیلات بهائیت دارد.
ثانیاً: در حالی که حتی منابع بهائی به تقیه و کتمان عقیده توسط پیشوایان بهائی اذعان و اعتراف دارند، چگونه می‌توان با توجیهی مضحک این رفتار دوگانه و نفاق‌گونه‌ی پیشوایان بهائیت را توجیه نمود؟! همچنان که منابع بهائی، در حالی از حضور عبدالبهاء در نماز جماعت مسلمین تا پایان عمرش حکایت دارند (۳)، که آنان نماز اسلام را نسخ شده پنداشته و نماز جماعت را حرام می‌دانستند.(۴)
پی‌نوشت:
۱- ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، صص ۴۵۹-۴۵۶٫
۲-ر.ک: شوقی روحانی، بهاءالله و کرمل، مترجم: هدیه خوش‌آئین، نسخه‌ی الکترونیکی (چاپ اول)، ص ۱۹۳ به بعد.
۳- ر.ک: شوقی افندی، قرن بدیع، ترجمه نصرالله مودت، نسخه‌ی الکترونیکی، ج ۳، ص ۳۱۸؛ ج ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، منشورات دارالنشر البهائیه فی البرازیل: ترجمه: ع. بشیر اللهی، ه. رحیمی، ف. سلیمانی، ۱۹۸۸ م، ص ۷۸٫
۴- ر.ک: حسین‌علی نوری، اقدس، بی‌جا: بی‌تا، (۱۸۰ صفحه‌ای با ملحقات)، ص ۱۲٫
