بنابر حدیث غدیر، حضرت مهدی (علیه السلام) آخرین حجّت الهی است. این حدیث ادعای پیامبرخوانده فرقه بهائیت که ادعا دارد پس از امام زمان (قلابی) آمده را رد می کند. بهائیان در ادامه، اعتقاد به رجعت را به عنوان نقضِ آخرین حجت بودن حضرت مهدی (ع) ذکر می کنند. این در حالیست که از یک سو رجعت به معنای بازگشت خود گذشتگان است نه حلول و تناسخ و از سویی دیگر رجعت معصومین (علیهم السلام) تحت حجیت امام زمان (علیه السلام) خواهد بود؛ نه به عنوان آورنده دینی جدید و حجتی مستقل تا آخرین بودن امام زمان (ع) نقض گردد!
با ملاک قرار دادن آیات و روایات اسلامی، از جمله حدیث متواتر غدیر، در می یابیم که نه تنها کمترین اشاره ای به نزول پیامبران پس از اسلام و حجّتی پس از حضرت مهدی (علیه السلام) نشده، بلکه همگی بر خاتمیت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) و آخرین حجّت بودن حضرت مهدی (علیه السلام) گواه می دهند.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در حدیث متواتر غدیر، حضرت مهدی (عجلّ الله فرجه الشریف) را از اولاد خود و آخرین حجت الهی معرفی فرموده اند: «الَا اِنَّهُ البَاقِی حُجَّهً وَ لَا حُجَّهَ بَعدَه وَلا حَقَّ إلاّ مَعَهُ وَلا نُورَ إلاّ عِنْدَهُ؛ (۱)بدانید! او حجت باقی است و هیچ حجتی بعد از او نیست. حق فقط با اوست و نور، تنها نزد اوست.»
اما اینکه پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) حضرت مهدی (علیه السلام) را آخرین حجّت الهی معرفی فرموده اند، یعنی هیچ امام یا پیامبری پس از ایشان نخواهد آمد. این موضوع به معنای بطلان اساس بابیت و بهائیتی است که رهبران آن (علی محمد شیرازی و حسینعلی نوری) خود را پیامبران پس از اسلام معرفی کرده اند.
بهائیان در پاسخ، اعتقاد شیعه به رجعت (۲) را هدف قرار داده و می گویند که اگر پس از حضرت مهدی (ع)، حجت و پیامبری نمی آید، پس چگونه معتقدید پس از ظهور ایشان، حضرت عیسی و حضرات معصومین (علیهم السّلام) رجعت خواهند کرد؟! در ادامه نیز، پیامبرنمای بهائیت را مصداق رجعت حضرت عیسی (علیه السلام) معرفی می کنند: «حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله) فرمود که عیسی می‌آید و مقصودش حضرت بهاءالله است.»(۳)
اما در پاسخ به این شبهه که چگونه آخرین حجّت بودن حضرت مهدی (علیه السلام) با اعتقاد شیعه به رجعت سازگاری دارد، نیز می‌گوییم:
اولاً: مقصود از رجعت و بازگشت حضرت عیسی و حضرات معصومین (علیهم السلام)، به معنای رجعت و بازگشت خود ایشان به دنیا است، نه اینکه ایشان در بدن های دیگری حلول و تناسخ کنند؛ حلول و تناسخی که به اعتقاد تمامی ادیان الهی باطل است.
با این پیش فرض، آیا حضرت عیسی (علیه السلام) که بدون پدر و به اراده خدای سبحان متولد شده (۴) می‌تواند پیامبرنمای بهائیتی باشد که فرزند میرزاعباس نوری بوده است؟!(۵)حضرت عیسی (علیه السلام) زنده هست و به آسمان عروج نموده (۶) اما مدعی پیامبری بهائیت در سال ۱۸۹۲ م، در شهر عکا دفن شده است.(۷)
ثانیا: رجعت حضرت عیسی و حضرات معصومین (علیهم السلام) به عنوان یار حضرت مهدی صورت می پذیرد، نه اینکه رجعت کنندگان خود مستقل و دارای دین و باوری جدید باشند. چرا که هرچند روایات زیادی داریم برخی از ائمه (علیهم السّلام) پس از امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) باز می گردند و حکومت می کنند؛ اما تعبیر «لا حجّه بعده (حجتی پس از حضرت مهدی نخواهد آمد)»، ناظر به عنوان حجت که امامت و مسئولیت است می باشد و نظری به رجعت دیگر امامان ندارد.
زیرا آنان حجت های قبلی هستند که دوباره باز خواهند گشت؛ مثل حضرت عیسی (علیه السّلام) که می آیند و به عنوان وزیر امام زمان (علیه السلام) پشت سر ایشان نماز می گذارند.(۸) لذا حضرت عیسی (علیه السّلام) به تنهایی حجت مستقل نیستند. حجت بودن ایشان و ائمه (علیهم السلام) تحت حجیت امام زمان (علیه السلام) خواهد بود و حکومت به نام ایشان است. ایشان به عنوان آخرین نفر است که حکومت جهانی خدا را تشکیل می‌دهد و اگر قرار است تا قیامت بقیه ائمه (علیهم‌السّلام) هم بیایند، ذیل حکومت امام زمان (علیه السلام) هستند؛ نه این که حجیت مستقل یا دینی جدید داشته باشند.
بنابراین با ملاک قرار دادن آیات و روایات اسلامی، از جمله حدیث متواتر غدیر، در می یابیم که نه تنها کمترین اشاره ای به نزول پیامبران پس از اسلام و حجّتی پس از حضرت مهدی (علیه السلام) نشده، بلکه همگی بر خاتمیت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) و آخرین حجّت بودن حضرت مهدی (علیه السلام) گواه می دهند.
پی‌نوشت:
۱- محمدباقر انصاری، خطبه الغدیر، کتابخانه الکترونیکی فقاهت، ص ۵۱٫
۲- رجعت در اعتقاد مذهب حقه‌ی شیعه، به معنای بازگشت و زنده شدن برخی اشخاص و مردگان است. در این که اصل رجعت طبق آیه: «پروردگارا! ما را دوبار میراندی و دو بار زنده کردی» (غافر:۱۱) جزء ضروریاتِ اعتقادات شیعه است شکی نیست.
۳- احمد حمدی آل محمد، دلیل و ارشاد، ترجمه: اشراق خاوری، بی جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، ۱۲۶ بدیع، ص ۷۷٫
۴-قرآن کریم، سوره‌ی مبارکه‌ی مریم، آیات: ۲۲-۱۹٫
۵-ر.ک: احمد یزدانی، نظر اجمالی در دیانت بهائی، بی‌جا: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، ۱۳۲۹ ش، چاپ اول، ص ۱۴٫
۶- قرآن کریم، سوره‌ی مبارکه‌ی نساء، آیات: ۱۵۸-۱۵۷٫
۷- ر.ک: محمدعلی فیضی، حضرت بهاءالله، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، ۱۹۹۰ م، ص ۲۷۷٫
۸- احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ۴۸/۱٫.
