عزت ریحانی/ با آغاز ایام سوگواری محرم نه تنها دلهای جامعه ی شیعی ایران بلکه قلوب تمام آزادگان جهان آکنده از توجه و تاثر نسبت به قیام باشکوه و بی نظیر امام حسین (ع) در مقابل جاعلان حقیقت می گردد. این ارادت و علاقه ی ویژه همواره کانون توجه سوء استفاده گرانی بوده که با خدشه وارد نمودن به باورها در پی سلطه بر افکار و کنترل آزادگی جامعه شیعه به سود خود می باشند. یکی از این جریان های فرصت طلب فرقه ی بهائیت است که عملکرد ضد و نقیض آن در ایام محرم قابل تامل می باشد. همان طور که بارها گفته شده، مهم ترین اولویت تشکیلات بهائیت همان خمیر مایه ی اصلی فرقه یعنی تبلیغات است. بر همین اساس آنها به منظور تأثیر گذاری بر اذهان از هیچ امری فروگذار نمی کنند؛ از تناقض گویی گرفته تا تغییر ساختاری و هر روز به رنگی در آمدن.
کارنامه ی بهائیت در سالهای گذشته، به طور کامل مؤید پیاده سازی توطنه هایی است که ضمن آن سعی در تضعیف باورهای مردم نسبت به اعتقاد انشان به ویژه حادثه ای با عظمت عاشورا را داشته اند این عناد به حدی آشکارا بود که در تقویمی که از بدعت های باب تدوین نمودند، علی رغم دیگر ایام مورد توجه بهائیت که با تاریخ شمسی تطبیق داده شده، تولد بهاء و باب را که مصادف با اول و دوم محرم بود به صورت قمری ثبت کردند. این اقدام مغرضانه که با وجود ناهمگونی با دیگر ایام این تقویم صورت پذیرفته قطعا هدفی جز عناد و تبلیغ علیه اسلام نداشته است.
اما مسئله به ثبت تاریخ خاتمه نیافته و سوء نیات در دعوت محافل بهائی از اعضا برای جشن و پایکوبی به مناسبت تولد این دو عنصر مبدع فتنه، بروز می یابد. نمونه های زیادی از بیانیه های بیت العدل یا ضیافات و محافل بهائی در رابطه با دعوت مردم به جشن، ابراز سرور و دور کردن جامعه به ویژه جوانان از مراسم سوگواری سیدالشهدا(ع) در این ایام مشاهده شده است. به عنوان مثال می توان به اقدام پیروان مسلک بهائیت اهل جنوب هندوستان (واقع در بنگلور) در تشویش اذهان عمومی و برنامه ریزی برای برپایی مراسم جشن و پایکوبی موازی و همزمان با ایام محرم و تلاش برای دور کردن جوانان شیعی از مراسم سوگواری امام حسین (ع) اشاره نمود. (۱)
چهره مذموم بهائیت در تقابل با مقدسات تشیع بیش از همیشه در فتنه ۸۸ بروز یافت. در محرم آن سال تشکیلات بهائیت که عرصه را برای پیادسازی اهداف شوم خود مساعد دیده بود با برپایی جلسات پی در پی و برنامه ریزی دقیق دنائت را به اوج رساند. بهائیان در عاشورای ۸۸ به تکایای عزاداری امام حسین (ع) حمله کرده و ضمن به آتش کشیدن آنها، به عزاداران حسینی آسیب های زیادی وارد نمودند. هر چند محبتی که شور و شعور قیام امام حسین (ع) در قلوب ملت غیور شعله ور ساخته مانع از وصول بهائیان به نیت شوم خود شد؛ چرا که عزت امام حسین (ع) از جانب خداوند یکتاست که می فرماید:
«و بشر المنافقين بأن لهم عذابا اليما؛ الذين يتخذون الكافرين أولياء من دون المؤمنين أيبتغون عندهم العزة فإنّ العزة الله جميعا »(۳)
تشکیلات بهائیت با گذشت این سالها دریافته که در رویارویی با عاشورا و شان والای این قیام چنین رویکردی با تبلیغات منفی، جایی برای عرض اندام و برآوردن مطالبات فرقه باقی نمی گذارد. به عبارت بهتر، کشیده شدن به ذلت و حقارت در این رویایی، موجب شد به لزوم رعایت حد خود پی برده و موضع گیری های جدیدی در راستای جذب و تبلیغ اذهان عمومی، تحت عناوینی چون روحیه ی انسان دوستی و صلح طلبی، اتخاذ نماید. لذا اخیرا شاهد ظاهر سازی این فرقه برای محترم شمردن این ایام و استناد به سخنان و حتی زیارت نامه ای (از حسینعلی نوری- بهاء) برای تکریم سید الشهدا می باشیم؟(۴)
هر چند، در این شگرد تازه نیز به شایعات و شبهات پایان نداده و در کنار احترامی که به ظاهر ابراز می دارند، پرسش هایی شبه برانگیز، انتقادی و روشنفکر مأبانه از شیوه عزاداری شیعیان با حتی نفس عزاداری برای خلطا مبحث مطرح می کنند.
به عبارتی، امروزه بهائیان در رسانه های تبلیغاتی خود، به اظهار اندوه نسبت به شهادت امام حسین (ع) می پردازند. زاویه ی برخورد تشکیلات و وابستگان فرقه با این ایام، نوعی القای دلسوزی نسبت به ظلم غیر قابل انکاری است که در حق امام و خاندانشان -به عنوان نوع بشر- روا شده است. نه به عنوان امامی در پی احیای اسلام حقیقی و تشکیل حکومت اسلامی.
حتى اخیراً در بعضی موارد و در اقدامی نامعقول و تعجب برانگیز، از نام امام و قیامشان در کنار نام مجرمان بهائی (که مورد اعمال قانون واقع گشته اند) سوء استفاده کرده و مبارزه ی خود را با قیام حضرت از یک جنس مطرح می کنند. حال آن که ساحت مقدس واقعه ی کربلا از چنین دلسوزی هایی به دور می باشند. هر چند احترام و ارج نهادن امری است پسندیده، اما اظهار دلسوزی، دلیلی برای پذیرش ادعاها و دشمنی پنهانی فرقه با السلام و ائمه (ع) نمی باشد.
حقیقت بهائیت در اطلاعیه ها و دعوت جوانان مسلمان خارج از کشور به مجالس عیش و سرور در ایام محرم آشکار می شود. حقیقت تفکرات این تشکیلات در به آتش کشیدن تکایای عزاداری امام حسین (ع) در ظهر عاشورا به دستور بیت العدل، بروز می یابد. حقیقت این فرقه، نادیده گرفتن منتقم خون امام حسین (ع) و غصب ناحق عنوان ایشان به عنوان پلکانی برای راه یافتن به باور ساده لوحان و ترقی تشکیلاتی است.
اگر بنا به دلسوزی باشد عمر سعد هم گریه کرد. او هم ظهر عاشورا اظهار دلسوزی کرد و کشیدن گوشواره از گوش کودکان را نادرست شمرد. او هم بر لشکریانش غارت خیمه های اهل بیت را کافی می دانست و آزار کودکان موجب ترحم وی می شد. در مظلومیت امام حسین (ع) همین پس که عده ای از یک سود، با ضایع نمودن حق و نادیده گرفتن فرزند منتقمش به انحراف جامعه ی مسلمان پرداختند و از سوی دیگر ناراحتی های خود را به قیام ایشان که تماما به منظور آشکار سازی حقیقت دین بود تشبیه می کنند.
آری، داستان بهائیت امروز به این صورت است که تا جای ممکن کینه توزی و عداوت نسبت به شیعه را در پس ظاهری صلح طلب و اخلاق مدار مخفی داشته و تحت پوشش چنین همراهی ها و قرار داشتن در مسیر مشترک با مسلمین سودای گمراه کردن و ضربه زدن به ماهیت باورهای راستین را در سر می پروراند
پی نوشت
- تلاش بهانیان هند در بی اهمیت جلوه دادن حماسه عاشورا، سایت صدای شیعه ۱۲۸۸۷۹/۱۶
- سایت شهید آوینی، هتاکی عاشورای ۸۸ با مدیریت بهائیان۱۶/۹/۱۳۹۰٫
- سوری مبارکه نساء، آیات شریفه ۱۳۹-۱۳۸ : «منافقان را بشارت ده که بر آنان عذابی دردناک خواهد بود (۱۳۸) آن گروه که کافران را دوست گیرند و مؤمنان را ترک گویند، آیا نزد کافران عزت می طلبند؟ عزٌت همه نزد خداست (۱۳۹)»
- مجموعه آثار، رساله ایام تسعه، مؤسسه مطبوعات امری، ص ۲۳۵
منبع
روشنا شماره ۷۰- پاییز ۹۵
