بهائیت در ایران : یکی از راههای پی برده به پوچی یک آئین و فرقه شبه دینی استفاده از کسانی است که مدتها در درون فرقه ها بوده اند و از درون فرقه ها پی به باطل بودن آن برده اند صبحی ، آیتی ، نیکو ، مسعودی و... از همین دست مبلغین بودند که با وجود نزدیکی به راس فرقه ضاله بهائیت پس از چندی بریدند و از فرقه بریدند . ابراهیم جرج خیرالله  هماز این مبلغین بود . متن ذیل برداشتی از کتاب او پس از بازگشتش از تشکیلات میباشد که توسط اریک استتسون نگاشته شده  است

بهائیت در ایران : یکی از نویسندگان بهائی، مطالبی را پیرامون انسانیت از عبدالبهاء نقل می‌کند. وی می‌نویسد عبدالبهاء قائل است به اینکه انسان، صورت و مثال خداست و ملاک امتیاز انسان‌ها، کمالات الهی است. از این عبارت نتیجه می‌گیرد اشخاصی که میزان را رنگ پوست و نژاد می‌دانند، انسانیت خود را نفی کرده‌اند. درحالی که بهاء و عبدالبهاء جملات زیادی از این قبیل دارند.

بهائیت در ایران :  کتاب کشف الغطاء، به دستور عبدالبهاء با هدف پاسخ‌گویی به کتاب نقطة الکاف با مقدمه‌ی ادوارد براون انگلیسی نوشته شده است. اما وقایعی چون اِشغال فلسطین به دست انگلیسی‌ها و سقوط امپراطوری تزار روسیه سبب شد تا عبدالبهاء، قبله‌اش را از پایتخت تزار به لندن تغییر دهد. لذا اکثر نسخه‌های این کتاب که ماهیت ضدانگلیسی داشت، به دستور او از بین برده شد.